CAPUT XXI. Rex super Nilum pontem aedificat. Siraconus in Insulam descendit; rex eum insequitur.

Pactis igitur, ut praediximus, renovatis, et utrinque ad consonantiam redactis, ad opus conceptum unanimiter se accingunt, parati hostem insequi, et de regno expellere universo. Nox interim irruens, causam porrexerat quietis; mane facto rerum inveniunt aliquam mutationem. Nam Siraconus illa nocte veniens, supra ripam fluminis ejusdem oppositam, e regione nostri exercitus castra posuerat. Comportatis igitur navibus et trabibus palmaceis, quales illa regio consuevit habere, dominus rex pontem praecipit ordinari; jungebantur naves binae, defixisque anchoris, reddebantur stabiles; desuperque trabibus ordinatis terra supponebatur; demum turribus ligneis, machinis supererectis, armabantur. Sicque per dies aliquot, usque amnis medium, productum est opus; nam reliquum exsequi, et ad ulteriorem ripam procedere, hostium formido vetabat Hic jam per mensem et eo amplius omnis belli eventus, suspensus tenebatur, nostris non valentibus amnem transire; hostibus non audentibus, ne nostri a tergo irruerent, ulterius evagari. Dum haec circa Cahere aguntur, misit Siraconus partem de suis qui insulam, quae vicina erat, omnibus referta copiis, si possent occuparent, et nostros aliquando illuc descensuros praevenirent; quod et factum est. Sed postquam domino regi innotuit, hostes in insulam descendisse, misit illuc dominum Milonem de Planci, et Chemel soldani filium, cum parte militiae; qui ad insulam tandem pervenientes Turcos in ea reperiunt, in loci illius habitatores immanissime saevientes; quibus tandem facti obviam, conmisso inter eos praelio, viriliter hinc inde pugnatum est. Sed tandem nostri, juvante Domino, superiores facti, compulerunt eos in flumen proximum se dare praecipites; ubi qui gladios evaserant, submersi sunt in aquis vehementibus. Perierunt ergo ex eis illa die variis casibus equites quingenti. Quod postquam Siracono nuntiatum est, coepit de proposito amplius diffidere, animo plurimum consternatus. His ita se habentibus, quidam de nostri regni principibus, Henfredus videlicet de Torono, regius constabularius, item Philippus de Neapoli, qui cum domino rege ex causis familiaribus, moram domi facientes, egressi non fuerant, cum multa velocitate exercitum secuti, castris nostris se applicant; quorum adventum cum multa hilaritate et plausu nostrae susceperunt cohortes. Erant enim viri fortes et in armis strenui, in re quoque militari a primis annis plurimum exercitati. Inito ergo consilio, deliberant quid facto sit opus; tandemque communi voto decernunt, classem universam intempestae noctis silentio, clam hostibus in insulam, quae inferius erat, vix octo milliaribus ab eo loco, in quo castra erant, remota, deducere; exercitumque omnem, circa primam noctis vigiliam, illuc transfretare; eo videlicet intuitu, ut hostibus ignorantibus, flumine transito, de nocte super incautos irruerent, damna quanta possent irrogaturi. Mandatur ergo exsecutioni consilium, et classis, nescientibus adversariis, ad praedestinatum locum descendit. Exercitus vero cum summo silentio sequens, et navibus subito transvectus, insulam occupat; et dum alteram fluminis partem, eodem modo, juxta condictum exsuperare nituntur, exorto repente ventorum turbine, opus implere prohibiti sunt; unde et in ea parte, quae ulteriorem ripam respicit, castrametari coacti sunt. Reliquerunt tamen de nostris, qui pontem coeptum perficiant, et perfectum tueantur; eisque praeficiunt dominum Hugonem de Ibelim, virum magnificum et potentem qui, ut praediximus, relictam domini regis uxorem duxerat.