CAPUT XXVII. Rex obsidionem continuans, cives Alexandrinos molestat gravissime.

Interea qui in Syria remanserant, audientes quia dominus rex Alexandriam obsederat, et quod navigatione continua infra paucos dies illuc possent pervenire, certatim iter arripiunt, et correptis armis, navibus victui imponunt necessaria, et se ipsos invitantes laeti nimium proficiscuntur. Inter quos et dominus Fredericus Tyrensis archiepiscopus, praedecessor noster, zelo motus aliorum et speciali erga dominum regem tractus affectu, cum honesto satis comitatu, navigio descendit in Aegyptum; sed aquis Niliacis causam praestantibus, dysenteria coepit periculosissime laborare; unde antequam domino regi traderetur [Alexandria], coactus est, invalescente aegritudine, domum redire. Hic demum sumptis navium malis immensae quantitatis, vocati artifices, lignorum caesores, castellum erigunt mirae altitudinis, unde totam erat despicere civitatem; machinae quoque, quas vulgo petrarias vocant, unde immissi molares graves et magni, muros caedebant, congruis stationibus locatae, intolerabilem civibus, horis pene omnibus inferebant terrorem. Erant circa eamdem civitatem, ad instar silvarum et frondosi nemoris, grata amoenitate et plena fertilitate arboribus consita fructiferis, et herbis referta salutaribus pomeria, quae et sui contemplatione transeuntes, merito invitarent ad ingressum, et ingressos hortarentur ad requiem. In haec ingressus noster ex magna parte exercitus, prius occasione colligendae erigendis machinis materiae, deinde solo nocendi affectu, et damni inferendi consideratione, aromaticas et multis usibus aptas, tanto studio ad terram prosternunt arbores, quanto vix labore ab initio fuerant procuratae. Fitque subito ut solo complanato, prioris status prorsus nulla remanerent vestigia; idque fuit, in quo se maxime laesa civitas, et ejus damnificatos habitatores, post adepta pacis foedera conquerebantur. Instabant ergo nostri, et artes quibus obsessis possent officere, satagentes invenire, omnem attentabant nocendi aditum; et argumentis quibus poterant, in eorum laesionem se instruebant. Assultus quoque assidui requiem negabant fatigatis. Erant sane cives negotiationibus assueti, rerum militarium expertes, quique usum praeliandi non haberent; unde molestius insuetum laborem poterant portare. Turci autem qui illic remanserant, tum quia pauci erant, tum quia civibus varii et inconstantis animi non cum multa fiduci se committebant, rari ad conflictus, et in congressionibus remissiores, non multum alios animabant. Quid plura? Quotidiani conflictus, caedes suorum continuae, vigiliae perennes, nocturni timores, alimentorum super omnia defectus, populum attriverant, dejecerant animos, ut jam urbem deserere et libertatis immemores, quibuslibet populis mancipare magis eligerent, quam in domesticis larinus cum parvulis et uxoribus famis acerbitate consumi. Serpebat ergo murmur in populis, jamjam ad plures sermo manifestus diffundebatur: urbe pellendos esse hospites pestilentes, qui tantam civibus intulerant afflictionem; quaerendum quocunque pacto esse, quomodo civitas, depulsis ingruentibus molestiis, obsidione soluta, pristinis commoditatibus, et solitae restitueretur libertati. Sensit hoc Salahadinus, et occultis citatisque nuntiis, statum urbis miserum, populi a se deficientis propositum, alimentorum supremam inopiam, patruo suo ex ordine pandit; utque rebus desperatis praesens remedium satagat invenire, et pereuntibus consulere, modis omnibus, implorat. Interim populum simul cum Patribus alloquitur; monet pro uxoribus et liberis usque ad mortem decertandum; hortatur ut legis et paternarum traditionum sint aemulatores, pro foribus salutem adesse; Siraconum quoque patruum suum, pro eorum liberatione et pro amovendis hostibus Aegyptum circuire, in proximo cum infinitis copiis adfuturum. At dominus rex cognito quod inter cives esset dissensio, civitatem urgeri monet incessanter; quantoque eos amplius novit afflictos, tanto acrius instare praecipit. Soldanus quoque succinctus, ad omnia impiger, sedulus, plena sollicitudine circuit principes universos; manu profusa, impensas porrigit ad construendas machinas, et sumptus ad omnem belli usum liberales; artificibus competentia salaria largitur; pauperibus et egenis, praesertim sauciis, ut sui curam haberent, munera donat; bellicosis quoque, et quos in praelio novit strenuos, aliquid distribuit.