CAPUT XXVIII. Siraconus haec audiens, cum Hugone Caesariensi de pace loquitur.

Dum haec apud Alexandriam aguntur, superiores Aegypti Siraconus peragrat regiones; perveniensque usque Chus, tentat expugnare civitatem; vidensque quod non proficeret, et prolixiora hujusmodi exposcerent tempora, ipsum autem ad alia nepotis necessitas urgeret negotia, sumpta ab urbibus illis pecunia, maturat reditum et ad inferiora revocat exercitum quem trahebat. Cumque regrediens Babylonem pervenisset, videns quod rex Cahere et ponti Hugonem de Ibelim dimisisset tutorem, et longe secus quam arbitratus esset, omnia se haberent, Hugonem Caesariensem, quem captivum tenebat, familiari compellat alloquio; utque vir eloquens et urbane facundus, sermone composito coepit eum convenire: Magnus princeps es, nobilis, apud tuos clarissimus, nec est de vestris principibus quispiam, si libera mihi daretur optio, cui magis hoc meum communicare secretum cupiam, et verbi hujus participem constituere. Obtulit sponte fortuna, et eventus donavit bellicus, quod alias multis conatibus esset quaerendum, ut tuae experientiae mihi ad opus praesens fieret copia. Fateor sane, quod gloriae cupidus, sicut mortalibus solet contingere, et regni tractus opulentia, de indigenarum quoque imbecillitate confisus, spem aliquando concepi, ut in manus meas regnum hoc aliquando traderetur. Ideo cum sumptibus et laboribus infinitis, infructuosis tamen, ut video, cum equitatu copioso nobilium, qui omnes eadem trahebantur, per tot pericula descendi in Aegyptum, aliter ratus de rerum eventu quam occurrit. Adversa enim, ut video, fortuna ingressus sum; utinam prospera vel redire liceat! Homo nobilis es, ut dixi, regi charus, sermone potens et opere; esto inter nos pacis mediator; prosperum fiat in manu tua verbum; dic domino regi: Otium terimus, et effluunt tempora sine fructu, domi multa restant; ipsius etiam regno suo plurimum esset necessaria regis praesentia; nunc aliis consumit operam; nam postquam nos repulerit, miseris civibus, et vix vita dignis, hujus regni relinquit opulentiam. Recipiat suos, quos in vinculis habeo; ipse quoque obsidione soluta et quos in vinculis habet, et quos in civitate cohibet Alexandrina, restituat; et ego suscepta prius ab eo securitate, quod in itinere per suos nihil nobis difficultatis occurrat, paratus sum exire.