CAPUT XXIX. Hugo cum rege et principibus foederis complet tenorem.

Audito hoc verbo, dominus Hugo sicut erat vir providus et discretus, multo apud se libramine verba oblata compensans, licet utilem nostris pacis formam et tenorem foederis non dubitaret, tamen ne videretur plus libertatis propriae rapi desiderio quam utilitati publicae hoc verborum tractatu providere, honestius judicat per alium primos tentari aditus. Hanc suam intentionem ipse nobis postmodum familiariter exposuit. Missus est verbi bajulus, qui similiter captivus tenebatur, quidam regis familiaris, Arnulfus de Turuassel, qui cum domino Hugone, de quo praediximus, in eodem praelio captus fuerat; qui, suscepto verbo, ad regem properat; legationis causam diligenter aperit; convocato coetu, in principum consistorio, praesente soldano et filiis ejus, conceptum verbum et compositionis formam proponit. Placet omnibus pacis tenor, et sufficere videtur ad gloriam, et ad plenam pactorum inter regem et calipham initorum fidem, ut civitas per deditionem in domini regis transeat potestatem; et tam hi de hostibus, qui obsidione claudebantur, quam qui Siraconum secuti, per Aegypti fines erant dispersi, solutis quoque captivis, quos de nostris trahebant in vinculis, suis etiam nihilominus receptis, de universis Aegypti finibus compellantur exire. Savar soldanus cum universis Aegyptiorum satrapis pactum approbat, foederis consonantiam libens amplectitur; dummodo hostis suspectissimus et regni aemulus excludatur, sibi plenius dicit esse satisfactum. Tandem dominus Hugo, suam exhibens praesentiam, verbis hinc inde tractatis, novissimam manum et placitum finem apposuit.