CAPUT XXX. Resignatur regi civitas, et pax indicitur Alexandrinis.

Indicitur ergo voce praeconia cohortibus singulis et omnibus generaliter praeliandi finis, et per legem edictalem ne Alexandrinis inferatur molestia interdicitur. Egrediuntur igitur concessa pace, laetantes, qui diuturna fuerant obsidione macerati; angustias quas pertulerant fastidientes, deambulationes taedii relevandi gratia, amant et appetunt liberiores. Inventa etiam alimentorum copia, et commerciorum libertate permissa, inedia tabefactorum corporum ruinam restaurare satagunt, et refocillare animas jam labentes. Juvat agmina videre pacata, quae paulo ante horruerant et oderant; et eorum colloquiis perfrui, quos ante modicum timuerant, periculorum suorum ministros et mortis procuratores. Nostri quoque, non segnius urbem ingrediuntur optatam; et liberis discursibus, vias, portus, moenia lustrantes, diligenter videndo colligunt, unde ad propria reversi, suis aliquando texere possint historias, et audientium animos gratis confabulationibus recreare. Huic splendidae civitati turris imminet mirae altitudinis, Pharos dicta; ad quam facibus accensis, et igne copioso, more sideris micantem, ignari locorum, nocturnas navigationes dirigunt. Nam Alexandria caeco mari, et periculoso nimis accessu, et vadis fallacibus aditur; quo antequam ingrediantur navigantes, ignibus, qui continuo fomite et sumptibus publicis super eum nutriuntur, edocti, imminentia vitant naufragia, et ad cursus se erigunt salutares. Super hanc victoriae signum, domini regis vexillum erigitur; et quod prius paucis innotuerat, fit omnibus signo contuito manifestum. Quo viso, qui cautius se habentes ad prima tracti foederis verba, nostris se committere pertimuerant, jam de pace facti certiores, non timent se nostris adjungere et de fidei nostrae praesumere sinceritate; unum prae omnibus admirantes, quod tantam civium multitudinem, tantamque advenarum numerositatem, qui omnes ad tutelam civitatis fideliter operam ministrabant, tam modicus exercitus intra urbis moenia facile coercuerat et ad ignominiosam juxta libitum compulerant deditionem; vix enim de nostris equites erant quingenti, peditum quatuor aut quinque millia; obsessorum autem, qui arma poterant educere, supra quinquaginta millia.