CAPUT XIX. Quis fuerit regni status per illa tempora; et quomodo dux urbem maritimam Assur obsedit; et qua de causa eamdem solverit obsidionem.

Eodem tempore, cum jam fere omnes principes qui in expeditione venerant, essent ad propria reversi, ita quod dux solus, cui regnum erat commissum, et dominus Tancredus, qui in partem sollicitudinis a domino duce tanquam vir prudens, strenuus et felix, erat detentus; tam modicae erant nostrorum facultates et militantium copiae, ut omnibus convocatis et certatim concurrentibus, vix invenirentur equites trecenti et peditum duo millia. Urbes autem, quae in nostram venerant ditionem, paucae admodum erant; et locis hostilibus interjectis, interpolatae, ita ut summo periculo, cum necessitas id exposcebat, de una ad alteram veniretur. Suburbana autem, etiam in nostrorum finibus universa ab infidelibus et Sarracenis incolebantur; quibus saeviores hostes nostro non erant populo; eoque pejores quo et domestici; nulla enim pestis efficacior ad nocendum quam familiaris inimicus. Hi non solum nostros incaute gradientes viis publicis obtruncabant et hostium mancipabant servituti; verum etiam et agrorum culturae denegabant, ut fame nostros affligerent; malentes ipsi esuriem pati quam nostris, quos hostes reputabant, aliquam ministrare commoditatem. Nec solum urbibus egressi, suspectas habebant semitas; verum et in domibus, infra urbium moenia constitutis, propter inhabitantium raritatem, et patulas hostibus murorum ruinas, vix tutus inveniebatur ad quiescendum locus. Nocturni enim fures, urbes vacuas et raro habitatore cultas, clandestinis irruptionibus effringebant, in propriis domiciliis multos opprimentes: unde nonnulli clam, multi etiam manifeste possessiones quas acquisierant deserentes, revertebantur ad propria; arbitrantes quod una die hi qui patriam tueri nitebantur, opprimerentur ab hostibus, et non esset qui eos ab imminentibus cladibus posset eruere. Hi causam edicto dederunt, ut annua praescriptio locum haberet et eorum foveret partes, qui in tribulatione perseverantes per annum et diem tranquille et sine quaestione aliquid possederant. Quod introductum est, ut praediximus, odio illorum qui timoris causa suas reliquerant possessiones, ne post annum redeuntes, ad earum admitterentur vindicationem. Cumque tanta regnum laboraret inopia, adjecit tamen vir Deum timens Deoque amabilis, auctore Domino, regni fines ampliare; convocatisque militaribus auxiliis et populo regionis, urbem maritimam, Joppensi conterminam, quae olim dicta est Antipatrida, nunc vero vulgari appellatione dicitur Assur, obsedit. Sed, cum in ea essent viri fortes et strenui, armis, victualibus et caeteris ad hos usus necessariis abundantes; dux vero exterius gravem sustineret inopiam, et maxime quia naves non habebat, quibus obsessis introitum negaret et exitum; necessitate compulsus, praedictam solvit obsidionem, exspectans ut tempore procedente, magis opportuna sibi ad id complendum concessa, divinitus eidem se offerret occasio; sed morte praeventus immatura, ad optatum propositum non pervenit.