CAPUT VIII. Obsidetur civitas Paneadensis, Damascenis praebentibus auxilium.

Approbato ergo generali consilio, susceptisque jam dictis obsidibus et in tuto collocatis, confestim ex omnibus regni finibus apud Tiberiadem praecipitur, tam equitum quam peditum innumera manus convenire. Sanguinus autem in multitudine virtutis suae, cum immensis equitum copiis ejusdem provinciae fines ingressus, relicta post se Damasco, usque ad eum locum qui dicitur Rasaline, pervenerat; ibique, per aliquot temporis intervallum, dubitans de nostrorum adventu, cum suis legionibus consederat. Certus enim esse videbatur quod, nisi nostrorum vires ejus propositum impedirent, facile ad optatum posset pertingere. Nuntiatur ergo nostris, Sanguinum in praedicto loco consistere; Damascenos quoque urbe jam egressos, domini regis et nostrorum apud Nuaram praestolari adventum: quo cognito, nostrae quoque acies castris solutis, vexillis praecedentibus, ad praedictum locum unanimiter contendunt. Quod audiens Sanguinus, timens, sicut vir erat industrius, in terra hostium cum gemino committere exercitu, priusquam nostri cum Damascenis convenirent, locum praedictum deserens, declinatis nostris et Damascenorum ad laevam copiis, fugam accelerat; et in eam regionem quae dicitur vulgo Vallis Baccar, maturatis se confert itineribus. Nostri autem nihilominus ad locum praedictum pervenientes, Damascenis permisti, de discessu Sanguini edocti plenius, de communi consilio, sicut pactis continebatur, contra Paneadem universos dirigunt exercitus. Hanc urbem, ut praediximus, Doldequinus Damascenorum rex, paucis ante annis volenter occupaverat; sed postmodum magistratus, qui eam commiserat, a Damascenis deficiens, contra Damascenos, Sanguino adhaeserat; unde erat, quod ad hoc, ut domino regi traderetur, fidelius elaborabant; malentes eam Christianis restitui, quorum gratia fruebantur, quam ut hostis eorum tam suspectus tamque formidabilis, eam possideret: unde gravius, eis et quasi de vicino nocere poterat, et majores inferre molestias.