CAPUT XIV. Rex apud castrum Saphet, fugiens de praelio, se recipit; prosternitur exercitus, et de principibus plurimis capiuntur.

Rex autem cum paucis qui ei adhaeserant, videns acies dissolutas, confusum exercitum hostibus undique patere ad praedam; hostes undique invalescere, nostros vero jam non deficere, sed ab initio potius defecisse; ut saluti consuleret, prudenter subiit in montem qui vicinus erat: unde cum summis periculis hostes nunc a dextris nunc a sinistris, equi cui insidebat beneficio, declinans, in castrum cui Sephet nomen, quod in eodem monte situm erat, vix et cum multa difficultate se recepit. Capta est illa die de principibus nostris maxima multitudo, caesi vero pauci; nam omnes indifferenter, tam qui rei militaris dicebantur habere prudentiam, et usum praecipuum, quam gregarii, hostibus tanquam vilia mancipia ignominiosae servitutis jugum, et perpetuae infamiae notam non abhorrentes, ut miserae vitae consulerent, sine contradictione se tradebant. Captus est inter caeteros ibi vir nobilis et inclytus, dominus Hugo de Ibelim; Oddo quoque de Sancto Amando, regius marescalcus, Joannes Gotmanus, Rohardus Joppensis, et Ballianus frater ejus: Bertrandus de Blanquefort, magister militiae Templi, vir religiosus et timens Deum, et alii multi, quorum nomina non tenemus. Refudit nobis Dominus juxta meritum viarum nostrarum fructum; et qui innocentes et de nostra praesumentes fide, spretis humanitatis legibus, oppresseramus indebite, aequa lance pensam reportavimus confusionem. Dati sunt enim inclyti nostri, gentibus in opprobrium; et hostium expositi ludibrio, peccatis nostris exigentibus, traditi sunt in commotionem capitis in populis (Psal. XLIII, 16); zelus Domini exercituum fecit haec (Isa. IX, 7). Bene tamen et misericorditer, non oblitus misereri, nec continens in ira sua misericordias suas, nobiscum fecit; providens ut regem salvum faceret, qui si illa die defecisset, regnum omne procul dubio in supremum, quod Deus avertit, descendisset periculum. In milite enim, quantumvis eximio, unius sors est; in rege vero, universorum periculum; quod satis attendit diligenter qui pro rege sollicitus erat, David fidelis, dicens: Domine, salvum fac regem (Psal. XIX, 10). Rumor interim de rege varius longe lateque regionem pro ea sollicitam afficiebat, dicentibus aliis, quia gladiis confossus interierat; aliis, quod inter concaptivos vinctus, hostibus id ignorantibus, abductus erat; aliis, quod divina eum protegente clementia illaesum, bellicis tumultibus se subduxerat. Anxie ergo nimis, et quasi mater unicum habens filium, piam pro eo gerit plebs universa sollicitudinem; et dum ignorat quid circa eum geratur, quidquid deterius accidere potest, id eum passum affectuosissime compatiens suspicatur. Ipse vero, regione ab hostibus aliquantulum expedita, cum paucis admodum, qui cum eo in praedictum oppidum se contulerant, adjunctis sibi nonnullis qui casu de hesternis evaserant periculis, ad Acconensem properans urbem, cum plausu populi et exsultatione non modica, quasi redivivus exceptus est. Factum est hoc anno regni domini Balduini quarto decimo, mense Junio, XIII Kal. Julii.