Liber, Caput

 1        I,  V     |           sine repugnantia tamen naturae plures esse possunt. Patet
 2        I,  V     |         ergo a tam mutabilitatem naturae quam morae considerantibus
 3        I,  LV    |           Persona est rationalis naturae individua substantia. Universalem
 4        I,  LV    |       cum adiunctione rationalis naturae. Cuius rei causa videndum
 5        I,  LV    |           persona est rationalis naturae individua substantia. Patet
 6        I,  LV    |      Quamvis, etiamsi rationalis naturae esset, tamen nondum plenarie
 7        I,  LV    |     substantia est et rationalis naturae, tamen, quia hoc modo non
 8        I,  LV    |           persona est rationalis naturae individua substantia. Quare
 9        I,  LVII  |       viget, inmensitatem saliex naturae suae celeritate transvolans,
10        I,  LVIII |        quandoque in designatione naturae, quandoque in designatione
11        I,  LVIII |      etiam poni. In designatione naturae, ut cum dicitur: Deus tuus
12        I,  LVIII |         Dei utrum naturam an rem naturae significatam existimes.
13        I,  LVIII |       idem est enim natura, quod naturae res est; sicuti non idem
14        I,  LVIII |         non [in] unitate divinae naturae, id est id quod est proprium
15        I,  LXV   |      simpliciter fit, tunc datum naturae dicitur, sicut concessum
16        I,  LXV   |   desursum est. Ipsum vero datum naturae, quod simpliciter bonum
17        I,  LXV   |     dicuntur, procul dubio bonum naturae intelligitur. Unde dictum
18        I,  LXV   |  simpliciter aliquid bonum dico, naturae datum, quod velut univoce
19        I,  LXV   |           utilitatem potius quam naturae fontem intueor. Quo usu
20        I,  LXV   |     tamen, ut bonum non pro dato naturae, sed pro utili semper accipias,
21       II,  XXI   |        vincere volens, id est ut naturae presidiis septos per inopiam
22       II,  XXV   |  personae non iungar vicio, iure naturae in homine naturam sic hominis
23       II,  XXV   |         sic hominis diligere, ut naturae abhorream casum. Nam qui
24       II,  XXV   |      ligoneque et rastro non cum naturae consorte, sed cum terra
25       II,  XXVIII| preceptorem habuerat. Vir quidem naturae non hebetis, plus tamen
26       IV,  XLVIII|     satis liberaliter accuratus, naturae beneficio in quadam sui
27       IV,  LXI   |        essemus Anagniae, debitum naturae solvisset et de terris ad
28       IV,  LXIII |  Septembr. apud Anagniam debitum naturae solvisset et de terris ad
29       IV,  LXXXVI|       suam Deus arbiter et ratio naturae consummatae felicitatis