Liber, Caput

 1       II,  XXIII  |        cingulo ob tam preclarum facinus honorandum decrevit. At
 2       II,  XXVIIII|         iudicabitur tam insigne facinus tamque tuae competens auctoritati?
 3       II,  II     |   iniuriae ulterius dissimulare facinus non sinebant. Accessit siquidem
 4       II,  VIIII  |         horrendum et execrabile facinus et piaculare flagitium tempore
 5       II,  VIIII  |        autem, quia tam inmensum facinus, quod in contumeliam universalis
 6       II,  XVIIII |      nullum exquisitum virtutis facinus in ea expeditione gestum
 7       II,  XL     |   iniquitatem, non dignum ratus facinus hoc sine ultione preterire,
 8       II,  LIIII  |  ipseque statuta die, quando id facinus patrari debuerat, ad occupandum
 9       IV,  XLIII  |    cottidie procedebant, cum in facinus magis accenderentur adversis
10       IV,  XLIII  |        promissionibus, ad novum facinus, ad scelus maximum accingitur.
11       IV,  XLIII  |   posset invenire, ut conceptum facinus ad effectum perduceret,
12       IV,  XLIIII |         Mediolanenses tantum se facinus frustra suscepisse dolentes
13       IV,  XLV    |       si quo impedimento veneni facinus non procederet, ea ad peragendum
14       IV,  XLV    |         cuius hortatu ad tantum facinus esset precipitatus, promisit,
15       IV,  LVII   | horrorem penduli expectabant. O facinus! Videres illinc liberos
16       IV,  LXI    |    quidam de senatoribus tantum facinus inspexissent, unus ex eis
17       IV,  LXI    |        vallabatur. Fratres vero facinus tam immensum et a seculis
18       IV,  LXIII  |    contigerit et quam inauditum facinus ab his, quos filios reputabat,