Liber, Caput

 1        I,  V     |  accidentium admittat. Quare nec substantia proprie dici potest. Substantia
 2        I,  V     |  substantia proprie dici potest. Substantia enim potest quodam modo
 3        I,  LI    |      spiritus sanctus non sit de substantia patris. Quod spiritus sanctus
 4        I,  LV    |     rationalis naturae individua substantia. Universalem vero dico non
 5        I,  LV    |        in diffinitione individua substantia tantum persona non dicitur
 6        I,  LV    |         aput nos quam aput illos substantia vel ypostasis a substando
 7        I,  LV    |         differentia, quod nostra substantia ad cuncta quae substant
 8        I,  LV    |     rationalis naturae individua substantia. Patet igitur, quod non
 9        I,  LV    |         quia non omnis individua substantia est rationalis natura; sicut
10        I,  LV    |         individuum vel individua substantia, non tamen rationalis natura.
11        I,  LV    |      plenarie berillus individua substantia dici posset. Neque enim
12        I,  LV    |         fit, ut haec anima, quae substantia est et rationalis naturae,
13        I,  LV    |     rationalis naturae individua substantia. Quare et diffinitum iuxta
14        I,  LV    |      hunc sensum habuit: Deus in substantia predicatur, pater ad aliquid,
15        I,  LVIII | discernens inter caetera posuit: Substantia qua Deus est, iste apposuit:
16        I,  LVIIII|       cum de uno Deo, una divina substantia loquimur, ipsum unum Deum,
17       IV,  LXI   |       suam, pro qua ipse idem in substantia nostrae mortalitatis apparuit,