Capitulum XLVII.

Verum quia peccatis nostris exigentibus, quem finem predicta expeditio sortita fuerit, omnibus notum est, nos, qui non hac vice tragediam, sed iocundam scribere proposuimus hystoriam, aliis vel alias hoc dicendum relinquimus. Qualiter etiam Saxones vicinas, ut dixi, gentes aggressi principibus inter se discordantibus ad propria remeaverint, a memoria eorum qui adhuc supersunt nondum excidit. Attamen, ne Friderici principis, qui inpresentiarum est, fortuna, quae ei ab adolescentia etiam in periculis gravibus usque ad presentem diem numquam ad plenum nubilosum vultum ostendit, silentio tegatur, unum de omnibus et pro omnibus, quae nobis in eadem via acciderunt, casum ponere volui.

Permeata magno labore viarumque difficultatis dispendio post Pannoniam Bulgaria emensaque transmisso Hebro superiore Tracia, cum iam per aliquot dies in locis fertilissimis per inferiorem Traciam cum multa mentis laeticia ambulantes urbi regiae accederemus, VII. Idus Septembris, id est proxima ante nativitatem beatae Mariae feria, vallem quandam iuxta oppidulum Cherevachdictum, campi viriditate laetam, amniculi cuiusdammedio decursu conspicuam, attingimus. Cuius loci amenitate capti omnes illo tentoria figere iocundumque Dei genitricis semperque virginis ortum cum magna iocunditate celebraturi ibidem ea die pausare disponimus, solo cum suis duce Friderico avunculoque eius Welfone - nam Lotharingiorum legio nondum se nobis iunxerat - in latere cuiusdam montis e regione iuxta nos castra metante. Erat in vicino mare Proponticum, quod modo Brachium Sancti Georgii ab indigenis dicitur, duoque super litus eius, unde mercatum expectabamus, oppida parva, Salumbriaet Natura. Hoc mare olim Ellespontiacum a nota Frixis et Helles fabula, vel Proponticum velut ante-Ponticum dicebatur, eo quod a Pontico mari duorum maximorum fluminum, Tanais et Danubii, impetu propulsum, quasi tenuiter fluens, ut volunt, in Adriatico seu Tyrreno mari iuxta Troiam antiquam recipiatur. Fateor, toto expeditionis tempore numquam laetiora habuimus tabernacula, numquam, quantum ad sensus iudicium, maiorem ambitum occupaverant tentoria. Et ecce circa vigiliam matutinam nubecula quedam parva exorta ymbrem mitem produxit. Quem subito tantus pluviarum ventorumque impetuosus turbo subsecutus est, ut concussis et solutis seu ad terram deiectis tabernaculis gravissime, qui post matutinorum laudes lectis nos receperamus, excitaret. Clamor totum vicinum replens aerem attollitur. Amniculus enim - an ex refluxione proximi maris ymbriumve multitudine an ex cataractis ruptis in caelo ex supernae maiestatis ultione, incertum - tantum intumuerat ex tumoreque preter morem inundaverat, ut totum cooperiret exercitum. Quid ageremus? Divinam id animadversionem potius quam naturalem inundationem esse considerantes amplius attoniti fuimus; ad equorum tamen robur convolamus, unusquisque, prout poterat, amnem transire gestiens. Videres alios natantes, alios equis adherentes, alios, ut periculum effugerent, per funes miserabiliter trahi, alios in flumen inordinate ruentes, ex eo quod aliis inpremeditate implicarentur, dimergi plurimosque, quod possent pretergredi, estimantes fluminis ictu abripi, caudicibus opprimi vique gurgitum absorptos animam reddere in flumine, nonnullos natandi indoctos, ubi natantes apprehendissent, ut evaderent, tenere sicque astrictos defatigare, donec resupini, cessantibus brachiorum remigiis, utrique submersi suffocarentur. Aliqui ergo de nobis in tentoria Friderici ducis, quae sola ab hac tam perniciosa clade penitus illesa manebant, nos transtulimus ibique sacra missarum sollempnia audiendo, non cum gaudio, sed cum multa cordis amaritudine, nostrorum luctum et gemitum audientes, Gaudeamus cecinimus. Denique alii amnem cum magno timore ac labore transmeabant, alii adunatis rhedis aliisque, quae habere poterant, instrumentis adhibitis, contra impetum aquae quasi desperati repagulum ponebant, transitum inundationis prestolantes. Quantum vero dampnum tam in personis quam in rebus et utensilibus ad tam longam viam necessariis exercitus noster ibi acceperit, dicere non oportet. Cerneres sequenti die, cum mitigatis aquis terrarum facies appareret, omnibus nobis hac et illac dispersis, tam tristissimum tabernaculorum nostrorum aspectum, quam perendiepoteras videre laetissimum, ut non inmerito, quanta divinae celsitudinis esset potentia quamque humanae iocunditatis nichil firmi habens velox momentum, luce clarius appareret. Sed de his hactenus.