Liber, Caput
1 I, I | moritur, dum, deserente Deo, de bono in malum mutatur.
2 I, I | angelus, dum, deserente Deo, est lapsus. ~ 1.3. Quod
3 I, I | substantialiter sunt ista in Deo, id est incorruptio, inmortalitas,
4 I, I | uitiis ea quae ordinate in Deo sunt, utpote simplicitas,
5 I, II | ea quae creata sunt sine Deo essent, Deus intra omnia
6 I, II | omnia est; uerum ne extra Deo essent, Deus exterior est,
7 I, II | dici possit, quoniam de Deo nihil digne humanus sermo
8 I, II | praedicatur. ~ 2.6. Dum de Deo nec secundum situm, nec
9 I, III | sit Deus. ~ 3.1a. Dum de Deo loquens scriptura plerumque
10 I, V | sententia ut credamus posse Deo furoris uel mutationis accidere
11 I, V | qualitatum species, quae tamen in Deo non sunt, quia in propria
12 I, V | enim in oratione dicitur Deo: Ostende nobis faciem tuam,
13 I, VI | VI. Quod Deo nulla temporum successio
14 I, VI | diuina aeternitas, nec in Deo praeteritum, praesens futurumue
15 I, VI | semper aliqua essent cum Deo tempora, non esset tempus,
16 I, VIII | per tanta retro tempora Deo uacanti noua pro mundo faciendo
17 I, VIII | faceret? Cur noua uoluntas in Deo ut mundum conderet orta
18 I, VIII | orta est?". Sed noua in Deo uoluntas exorta non est,
19 I, VIII | Dum se creatura melius in Deo quam in se ipsa nouerit,
20 I, VIII | cognitio, quae maior in Deo est, dies et lux dicitur.
21 I, VIII | cognitionis illius quae est in Deo, quia longe inferior est,
22 I, VIII | est. ~ 8.16. Non septies a Deo uisa septiesque laudata
23 I, VIIII | nihil est malum, quia sine Deo factum est nihil. Deus autem
24 I, VIIII | Creditur ab hereticis mentem a Deo, uitia a diabolo fuisse
25 I, VIIII | peccati hoc exigere poenam, ut Deo superbiens homo ea quae
26 I, VIIII | in sapientia legitur pro Deo: Pugnauit cum eo orbis terrarum
27 I, VIIII | uidentur esstsubiecta ei qui Deo subiectus non est, ille
28 I, X | fortitudinem suam non a Deo, sed a se uolui custodire. ~
29 I, X | Vno superbiae lapsu, dum Deo per tumorem se conferunt,
30 I, X | reuersus ad poenitentiam Deo se inferiorem esse cognoscit.
31 I, X | in hoc contentus quod se Deo aequalem existimans cecidit,
32 I, X | insuper etiam superiorem Deo se dicit, secundum apostoli
33 I, X | subplebitur. Qui numerus soli Deo est cognitus. ~ 10.14. Inter
34 I, X | 10.16. Angeli semper in Deo gaudent, non in se. Malus
35 I, X | maior iniquitas quam non in Deo, sed in se uelle quempiam
36 I, X | sunt, angeli iam, reuelante Deo, nouerunt. Praeuaricatores
37 I, X | in scripturis sanctis pro Deo angelus ponitur, non Pater,
38 I, X | igitur Christi non solum Deo reconciliatus est homo,
39 I, X | adhuc nondum transisset in Deo. - Suscipitur autem homo
40 I, X | Suscipitur autem homo a Deo, et reuerenter salutatur
41 I, XI | propagata, ut, qui noluit cum Deo esse unitus, esset in semetipso
42 I, XI | poterit subiugari si prius Deo non fuerit subiugatus sibique
43 I, XI | sibique seruiet nolens, qui Deo noluit uolens. ~ 11.10.
44 I, XII | ita anima mortua est sine Deo. ~ 12.2a. Anima hominis
45 I, XVI | apostolo: Gratias, inquit, ago Deo pro omnibus, quia fides
46 I, XVI | natura sed adoptione clamamus Deo dicentes: Pater noster qui
47 I, XVII | et tamen hoc non nisi a Deo habuerunt. Volando enim
48 I, XXI | Adbreuiationem audiui a Domino Deo exercituum super uniuersam
49 I, XXVII | qua quisque iustus est, Deo iustificante, iustificetur.
50 I, XXVII | consumit. Consumitur quippe a Deo innox, quando ipsa innocentia
51 I, XXVII | iustificetur. Consumitur item a Deo impius, quando examinis
52 II, I | ista non pro se, sed pro Deo scit. ~ 1.14. Nihil obesse
53 II, I | indigne sentiat, dum modo de Deo uera pronuntiet. Nam quamuis
54 II, II | fide nemo potest placere Deo; omne enim quod non est
55 II, II | conditus, sua sponte diuertit a Deo, ita ex propria mentis conuersione
56 II, V | nostrum dicimus, quem tamen a Deo accipere postulamus. ~ 5.
57 II, V | male utuntur qui ea quae a Deo illis donata sunt in malos
58 II, VI | resurgat ad lucem. Cuncta haec Deo patent, homini uero latent. ~
59 II, VI | malus, et ualet; iste uult Deo uacare, et saeculo inpeditur;
60 II, VII | erit. Tunc enim placet Deo nostra conuersio, quando
61 II, VII | punimus et bono quod ex Deo nobis est solidius inhaeremus. ~
62 II, X | formidanda est. Fraudem facimus Deo quotiens de bono opere nostro
63 II, XI | imitemur sanctorum digna, et Deo placita facta? et si apti
64 II, XIII | hac uita, ne iudicetur a Deo damnatione perpetua. Tunc
65 II, XIII | propheta: date, inquit, Domino Deo uestro gloriam antequam
66 II, XIIII | malum itur recediturue a Deo. Neque enim gressu pedum,
67 II, XIIII | patris. Non aliter coram Deo et angelis copiosiorem esse
68 II, XV | XV. De his qui a Deo deseruntur. ~ 15.1. Deo
69 II, XV | Deo deseruntur. ~ 15.1. Deo deserente, nullum paenitere;
70 II, XV | deserente, nullum paenitere; Deo respiciente sua unumquemque
71 II, XV | autem ita despiciuntur a Deo, ut deplorare mala sua non
72 II, XV | insistentes ut aut deserantur a Deo, aut flagelli inmanitate
73 II, XV | statim ut auertuntur a Deo, a malignis spiritibus occupantur,
74 II, XV | potius, si paenitendo digna Deo acta gesserimus, seueritatem
75 II, XVIIII | merito cuiusque peccati, Deo deserente, in aliud peccatum
76 II, XVIIII | quicumque iusti sunt, a Deo inpelluntur, ut mali fiant;
77 II, XXX | falsa sunt, et ideo non ex Deo, sed ex suo mendacio loquuntur. ~
78 II, XXXII | 32.1-2. Recedens homo a Deo statim uitiorum traditur
79 II, XXXVIII | turpis est. Et tamen pensante Deo, superbiae minor est, sed
80 II, XXXVIII | labi, et humiles post casum Deo fieri, quam per elationem
81 II, XXXVIIII| Dei clauditur, et homo a Deo separatur. ~ 39.20. Inter
82 II, XL | De continentia. ~ 40.1. A Deo datur continentia, sed petite
83 II, XLIIII | manifestatione faciunt nequaquam a Deo iustificantur, quia, iuxta
84 II, XLIIII | Ieiunia cum bonis operibus Deo acceptabilia sunt. Qui autem
85 III, I | uideantur, despecti tamen a Deo nullo emendationis uerbere
86 III, I | corripitur flagello qui a Deo diligitur, si peccauerit,
87 III, II | Flagellatur homo plerumque a Deo ante peccatum ne malus sit,
88 III, IIII | patitur; sed magis per hoc Deo commendabilem se esse existimet,
89 III, IIII | agitatur. Pro quibus si Deo gratias egerit suaeque culpae
90 III, V | inferre cupiat, tamen, si a Deo potestatem non accepit,
91 III, V | est, et tamen, permittente Deo, omnis potestas iusta. Ex
92 III, V | suscipiamus?iste non separatur a Deo, sed coniungitur, quamlibet
93 III, VI | corpora uerberant, quod tamen. Deo permittente, malorum fit
94 III, VII | quamuis hominibus lateat, Deo latere non potest, qui conscientiae
95 III, VII | cognoscimus. Ideoque, cum Deo adsistimus, gemere et flere
96 III, VII | interueniunt curae; longe autem a Deo est animus qui in oratione
97 III, VII | ante orationem uacans a Deo inlicitis cogitationibus
98 III, VII | magisque obtentum inpetrat, dum Deo tantum teste depromitur.
99 III, VII | quorum fructus est non Deo placere, sed gloriam ab
100 III, VII | multiloquio exaudiuntur homines a Deo, quasi plurimis eum uerbis
101 III, VIII | legere. ~ 8.2. Qui uult cum Deo semper esse, frequenter
102 III, VIII | Namcum oramus, ipsi cum Deo loquimur; cum uero legimus,
103 III, VIIII | ita qui praestitum sibi ex Deo ingenium intellegentiae
104 III, XV | uero mundo renuntians, soli Deo uiuere delectatur. ~ 15.
105 III, XVI | 16.2. Alienos esse a Deo quibus hoc saeculum ad omne
106 III, XVI | mundus odit diligatur a Deo. ~ 16.4. Sanctos uiros in
107 III, XVI | possessione mortificant, ut Deo uiuant; ideoque saeculi
108 III, XVII | mundo moriuntur ut soli Deo uiuere delectentur; quantoque
109 III, XVIIII | cogitationis amore. Longe quippe a Deo est animus cuius haec adhuc
110 III, XVIIII | sectator existit, quia non pro Deo, sed pro saeculi honore
111 III, XXI | Arguitur eorum tepor qui, Deo uacare uolentes, et mundo
112 III, XXIIII | sibi quemquam magis quam Deo placere, et laudem ab hominibus
113 III, XXIIII | dexteram, qui non sibi sed Deo tribuit bona quae agit;
114 III, XXIIII | laudibus; sed tunc recte si in Deo, non in se quisque laudetur,
115 III, XXIIII | est adrogantibus deseri a Deo, quatenus suae infirmitati
116 III, XXIIII | enim humilitatis est quae Deo hominem iungit. Ceterum
117 III, XXVIII | si non pro se, sed pro Deo ametur. Qui uero pro se
118 III, XXVIII | se magis illum, non pro Deo amat. Quantum ergo bonum
119 III, XXVIII | Quantum ergo bonum est qui pro Deo fratrem diligit, tanto perniciosum
120 III, XXXIIII | 34.6. Dummalisacerdotes, Deo ignorante, non fiant, tamen
121 III, XXXIIII | fiant, tamen ignorantur a Deo, ipso per prophetam testante:
122 III, XXXVIIII| meritis plebium disponitur a Deo uita rectorum, exemplo Dauid
123 III, XXXVIIII| cogitauerunt. Rectores ergo a Deo iudicandi sunt, a suis autem
124 III, XLVII | Multi enim inueniuntur Deo libere seruientes sub dominis
125 III, XLVIII | Potestas bona est quando Deo donante est, ut malum timore
126 III, XLVIII | Non est potestas nisi a Deo,quomodo Dominus per prophetam
127 III, XLVIII | bonam malamque potestatem a Deo ordinari, sed bonam propitius,
128 III, XLVIII | peccata populi. Irascente enim Deo, talem rectorem populi suscipiunt,
129 III, XLVIII | bonam utique uicissitudinem Deo largitori restituunt. ~
130 III, LI | nonnulli bonorum principum Deo placita facta sequuntur,
131 III, LIII | Cognoscant principes saeculi Deo debere se rationem propter
132 III, LIIII | remunerationis expectat, fraudem in Deo perpetrat, quia iustitiam
133 III, LV | personis obnoxius. Primum Deo quem periurando contemnit;
134 III, LVII | potestatem. Namdum homines, Deo permittente, malum quod
135 III, LVII | faciunt; quo noueris sic Deo subiecta esse omnia, ut
136 III, LX | delinquunt qui diuitias a Deo concessas, non in rebus
137 III, LVI | saeculum moriens in solo Deo uiuere delectetur. ~ 61.
|