Liber,  Caput

 1        I,  V       |           Non ita est praecipitanda mentis sententia ut credamus posse
 2        I,  XI      |            quasi ut ibi iam requiem mentis infigat, dum ei non sufficit,
 3        I,  XIII    |         sensu corporis, sed ratione mentis excellimus animalibus ceteris. ~
 4        I,  XIII    |           carnis, non intellegentia mentis est. ~
 5        I,  XXVII   |            aut hic pro suis meritis mentis caecitate percutitur, ne
 6        I,  XXVII   |            aut hic pro suis meritis mentis caecitate percutitur, ne
 7        I,  XXVIIII |            in iudicio puniendi sunt mentis dolore, ex quo uisuri sunt
 8       II,  II      |         magis etiam quod intellectu mentis conspicimus, id est Deum:
 9       II,  II      |      diuertit a Deo, ita ex propria mentis conuersione credendo recurrit
10       II,  VII     |       clareat, nisi quis prius toto mentis nisu conuertatur ad Deum,
11       II,  VII     |            7.9-10. Plerique ex sola mentis deuotione conuertuntur ad
12       II,  VII     |            uiri saeculares elatione mentis tumentes, postmodum conuersi
13       II,  VIII    |           gessimus, et tunc mundata mentis acie id quod quaerimus contemplemur,
14       II,  X       |        conspicit; quod si a torpore mentis euigilauerit ea quae leuia
15       II,  X       |           mutatur locus, mutatur et mentis affectus. Congruum est enim
16       II,  X       |       quisque uixit, hoc in aspectu mentis opponit quod semper ibi
17       II,  XII     |     Conpunctio cordis est humilitas mentis cum lacrimis, exoriens de
18       II,  XII     |            et intentionem suam toto mentis studio in Dei contemplationem
19       II,  XVI     |           habere, quia inconstantia mentis nunc recordatione peccati
20       II,  XVII    |    delectatione carnis, consensione mentis, defensione elationis; committitur
21       II,  XVII    |             studio ac deliberatione mentis malum agit; infirmitate
22       II,  XXV     |             quantumque ab eis aciem mentis auertere nitimur, tanto
23       II,  XXVII   |                XXVII. De intentione mentis. ~ 27.1. Oculus hominis
24       II,  XXVIII  |        sensus carnis morbus inrepit mentis. Vnde et per prophetam Dominus
25       II,  XXVIIII |       facile reicit. ­ Vulnera enim mentis aperta cito exhalant, clausa
26       II,  XXXII   |             32.8. Quidam, uegetante mentis ratione, uitiorum superantur
27       II,  XXXV    |       plerumque per insensualitatem mentis non agnoscunt uitium esse
28       II,  XXXVIII |         praecesserit occulta elatio mentis, non sequitur aperta iactantia
29       II,  XXXVIIII|             sed sicut per superbiam mentis itur in prostitutionem libidinis,
30       II,  XXXVIIII|      libidinis, ita per humilitatem mentis salua fit castitas carnis.
31       II,  XXXVIIII|          nonnunquam deicit occultam mentis superbiam per carnis manifestam
32       II,  XXXVIIII|     dominatur, id est per superbiam mentis et luxuriam carnis. Vnde
33       II,  XL      |       sanctorum. Castitas securitas mentis, sanitas corporis; unde
34       II,  XL      |              ubi non est integritas mentis, nihilque ualet mundum esse
35       II,  XLII    |       pascunt, tanto amplius sensum mentis obtundunt. Nam graeci dixerunt
36       II,  XLII    |         gulae saturitas nimia aciem mentis obtundit, ingeniumque hebescere
37       II,  XLIII   |         autem perturbationem gignit mentis, furorem cordis, flammam
38       II,  XLIII   |         bibere. Vtraque enim statum mentis euertunt, et ebrios faciunt;
39       II,  XLIIII  |         etiam uires animae frangit, mentis quoque facit ingenium marcescere,
40      III,  III     |      confestim resoluta est duritia mentis. ~ 3.7. Est perniciosa sanitas
41      III,  V       |         significantur, qui uirtutes mentis comedunt; sed hoc corda
42      III,  VI      |           sensum porrigimus, quodam mentis excessu reuelantur, dum
43      III,  VI      |    recolendo imaginamus, huius modi mentis imaginationes aut de praeteritis
44      III,  VI      |            dura quae pertimescimus, mentis aspectu etiam in somnia
45      III,  VII     |           solis uerbis sine intuitu mentis. ~ 7.5. Numquam est sine
46      III,  VIII    | scripturarum, siue quia intellectum mentis erudit, seu quod a mundi
47      III,  XIII    |      ingerunt hominibus perniciosam mentis elationem. ~ 13.11. Meliores
48      III,  XV      |          uitia, ut in illa iam pura mentis acie ad contemplandum Deum
49      III,  XVI     |            cupiunt mundum, et motum mentis ad superna reuocare, ut
50      III,  XVII    |          subtrahunt, tanto internae mentis acie praesentiam Dei et
51      III,  XXII    |        nigriores, quia per torporem mentis ab igne caritatis Dei extincti
52      III,  LII     |             ad contuendam ueritatem mentis serenitate consurgit, et
53      III,  LVII    |     persecutionibus suis aspiciunt, mentis confusione tabescunt. Et
54      III,  LVIIII  |           ad Deum amorem retorquere mentis. ~ 59.5. Multis mortuus
55      III,  LVIIII  |           etsi opes desunt, propter mentis tamen tumorem plus quam
56      III,  LX      |          bene tribuitur, quando cum mentis hilaritate praebetur. Vnde