Liber,  Caput

 1        I,  VIII   |      per dimensiones aetatum ad finem homo uergitur, ita et mundus
 2        I,  XII    |    animae: habent enim initium, finem nullum; nam quaedam in rebus
 3        I,  XXV    |        25.8. Quanto propinquius finem mundi diabolus uidet, tanto
 4       II,  VI     |   plenius nescit quis ante suum finem luce iustitiae praeueniatur
 5       II,  VI     |     hominibus esse ad quem sint finem praedestinati, sed omnia
 6       II,  VI     |        bono quo coepit usque in finem perdurat. Tandiu iste stat
 7       II,  VII    |         perseuerauerit usque in finem, hic saluus erit. ­ Tunc
 8       II,  XIIII  |      debet ueniam etiamsi circa finem uitae ad paenitentiam conuertatur.
 9       II,  XIIII  |          sed quales circa uitae finem erimus. ~
10      III,  V      |        cupiat, amplius tamen in finem molitur decipere. Hinc est
11      III,  V      |        caueat, semperque, ne in finem corruat, sollicitus pertimescat. ~
12      III,  XXV    |   scandalizentur, sed quem sint finem habituri maxime cogitent. ~
13      III,  XXVIIII|          Rari sunt qui usque in finem existant cari. Nammultos
14      III,  XLVIII |   gloriam, illa agant quae post finem sine fine possideant. ~
15      III,  LXII   | reddenda sit ratio. ~ 62.10-11. Finem iustorum optimum uocatio