Liber,  Caput

 1        I,  X      |          potestatis quam scientia uirtutis. Subministrant igitur alii
 2        I,  XI     |           praestet homo dignitate uirtutis, ex ipsa reuerentia discitur
 3       II,  III    |         nullum habent incrementum uirtutis. Nam sicut ait apostolus:
 4       II,  V      |          hominis non esse humanae uirtutis; nam si confessionem boni
 5       II,  V      |      postremi, subito efficiuntur uirtutis culmine primi. ~ 5.10. Dum
 6       II,  XI     |         moribus alterius effigiem uirtutis sumunt, tanquam si imago
 7       II,  XI     |            ut adiciat quod deesse uirtutis agnoscit. Minus enim seipsum
 8       II,  XXXII  |      potest in unius obseruatione uirtutis fortiter perdurare, cuius
 9       II,  XXXVI  |   aequanimiter ferre procul dubio uirtutis est magnae. ~
10       II,  XXXVIII|        quod de opere iustitiae et uirtutis exoritur, minusque culpa
11      III,  V      |        per speciem sanctitatis et uirtutis ea quae sancta sunt destruit,
12      III,  XIII   | eloquentia nitent, interius uacua uirtutis sapientia manent; eloquia
13      III,  XXXIIII|   priusquam caderet, maioris erat uirtutis. Praecedentium namque magnitudo