Liber,  Caput

1       II,  XX  |        non erubescitur nisi de conscientiae reatu. Ergo ex hoc ipsud
2       II,  XXVI|    animae appetitum iam poenas conscientiae patitur. ~ 26.2. Omnia fugire
3       II,  XXVI|      male agit, iudicium tamen conscientiae suae effugire non potest.
4       II,  XXVI|     iudicium, quia et hic suae conscientiae reatu punitur, et illuc
5       II,  XXVI|   inuocare est de iudicio suae conscientiae ire ad iudicium damnationis
6       II,  XXX |        unusquisque testimonium conscientiae suae quaerat, cui plus ipse
7       II,  XXXI| quisque iuret, Deus tamen, qui conscientiae testis est, ita hoc accipit
8      III,  VI  |  grauioribus uitiis polluerunt conscientiae pauore inlusi, species tremendas
9      III,  VII |     Deo latere non potest, qui conscientiae praesens est. Melius est