|
XIIII. De desperatione peccantium.
14.1. Non per locorum spatia, sed per affectum bonum uel malum itur recediturue
a Deo. Neque enim gressu pedum, sed gressu morum elongamus uel propinquamus ad
Deum.
14.2. Perpetrare flagitium aliquod mors animae est; contemnere paenitentiam et
permanere in culpam descendere in infernum post mortem est. Ergo peccare ad
mortem pertinet, desperare uero in infernum descendere. Vnde et scriptura ait:
Impius, dum in profundum malorum uenerit, contemnit.
14.3. Saepe diabolus eos quos conuerti ad paenitentiam aspicit, inmanitate
scelerum perculsos ad desperationem deducit, ut, subtracta spe ueniae, trahat
in diffidentiam quos non potuit retinere perseueranter in culpam. Sed paenitens
praeuidere debet callidas contra se hostis insidias; sicque Dei iustitiam
metuat ut tamen, quamuis in magnis sceleribus, de misericordia eius confidat.
14.4-5. Amplius laetatur Deus de anima desperata et aliquando conuersa, quam de
ea quae nunquam extitit perdita. Sicut de prodigo filio, qui mortuus fuerat, et
reuixit, perierat et inuentus est, de cuius regressu magnum fit gaudium patris.
Non aliter coram Deo et angelis
copiosiorem esse gaudium de eo qui a periculo liberatur, quam de eo qui nunquam
nouit peccati periculum. Quanto enim contristat res perdita, tanto magis, si
fuerit inuenta, laetificat. Sicut in euangelio pastor ille exultat qui perditam
ouem inuentam humeris suis gaudens reportat.
14.6. Nullus desperare debet ueniam etiamsi circa finem uitae ad paenitentiam
conuertatur. Vnumquemque enim Deus de suo fine, non uita praeterita iudicat.
Hoc quippe et legis testimonio edocetur quod homo de suo extreme iustificetur,
quando Deus pro asini primogenita ouem iussit offerri, hoc est inmunditiam
uitae prioris mutandam in innocentiam boni finis. Vnde et cauda iubetur offerri
in hostiam, id est uitae extrema in paenitentiam.
14.7. Multi superna respecti gratia in extremis suis ad Deum reuertuntur per
paenitentiam et quaecumque mala gesserunt cotidianis fletibus purgant, atque in
bonis factis male gesta commutant, quibus iuste totum quod deliquerant
ignoscitur, quia ipsi quod male gesserunt paenitendo cognoscunt.
14.8. In uita hominis finis quaerendus est, quoniam Deus non respicit quales
antea uiximus, sed quales circa uitae finem erimus.
|