|
XVIIII. De gravioribus peccatis.
19.1. Experimento minorum peccatorum maiora committi peccata, ut durius
feriantur pro magnis sceleribus qui de paruis corrigi noluerunt. Iudicio autem
diuino in reatu nequiore labuntur qui distringere minora sua facta contemnunt.
19.2. Multi a crimine in crimine corruunt, qui, Dei cognitionem habentes,
timorem eius neglegunt, et quem nouerunt per scientiam, per actionem non
uenerantur. Ideoque caecantur diuino iudicio punienda committere, et in poenam
commissi facinoris facinus detenus addere.
19.3-4. Saepe peccatum alterius peccati causa est; quod cum committitur, aliud
ex ipso quasi sua suboles oritur, sicut fieri solet nasci libidinem ex nimia
uentris ingluuie. Poena uero peccati peccatum admittitur, quando pro merito
cuiusque peccati, Deo deserente, in aliud peccatum deterius itur, de quo
amplius qui admiserit sordidetur. Ergo praecedens peccatum causa est sequentis
peccati, sequens uero peccatum poena est praecedentis delicti. Praecedentia
itaque peccata sequentium sunt criminum causa, ut illa quae sequuntur sint
praecedentium poena.
19.5. Praecedentium peccatorum poena ipsa uocatur induratio ueniens de diuina
iustitia. Hinc est quod ait propheta: Indurasti cor nostrum, ne timeremus te;
neque enim dum quicumque iusti sunt, a Deo inpelluntur, ut mali fiant; sed dum
mali iam sunt, indurantur ut deteriores existant, sicut et apostolus dicit:
Quoniam ueritatem Dei non receperunt, ut salui fierent, inmisit illis Deus
spiritum erroris. Facit ergo Deus quosdam peccare, sed in quibus iam talia
peccata praecesserint, ut iusto iudicio eius mereantur in detenus ire. Talia
quippe peccata praecedentibus aliis peccatis prolabuntur in poenam quam peccata
merentur.
19.6-7. Quaedam de ira Dei ueniunt peccata, quae pro merito aliorum
conpensantur peccatorum. Vnde et propheta: Ecce, inquit, tu iratus es et nos
peccauimus, in ipsis fuimus semper, tamquam si diceret: quia semper in peccatis
fuimus, iratus es ut deterius peccaremus. Quid enim sit iram Dei mereri, quid
uero prouocare, prudens lector debet scire. Grauius namque est ira quae
prouocatur quam ea quae meretur. Nam meremur, quando ignorando peccamus;
prouocamus, quando scimus bonum facere, nec uolumus.
19.8. Nunc iram Dei, dum uiuimus, uitare possumus. Timeamus ergo ne ueniente
illo terrore iudicii, sentiri possit, uitari non possit.
|