XXX. De amicitia munere orta.

30.1. Inter ueros, amicitia ex beneuolentia oritur; inter fictos, beneficio adiungitur.

30.2a. Non sunt fideles in amicitia, quos munus non gratia copulat. Namcito deserunt, nisi semper acceperint. Dilectio enim quae munere glutinatur, eodem suspenso dissoluitur.

30.2b. Illa uera est amicitia quae nihil quaerit ex rebus amici, nisi solam beneuolentiam, scilicet ut gratis amet amantem.

30.3. Plerumque amicitia ex necessitate uel indigentia nascitur, ut sit per quem quisque quod desiderat consequatur. Ille autem eam ueraciter quaerit, qui nihil egendo eam appetit. Namilla ex inopia breuis est et fugata, ista pura atque perpetua.