Caput

 1 1  |      praedecessio, a contermina satis esse duxit laudari vicinia;
 2 13 |     frustra adversari. Provisum satis mihi esse putaveram, nihilque
 3 18 |       desunt ei atria congestos satis explicitura clientes, neque
 4 23 |    militiae nostrae spectaculum satis miserabile; nulli vero audaciae
 5 23 | miserabile; nulli vero audaciae satis miseratum: quippe quorum
 6 50 | praescriptum enim illud munimen satis arctum multitudinem non
 7 52 |       Sed est quod stupeam, nec satis valeam stupere: cum homo
 8 66 |        qui praevideat, si tutus satis est ad moenia accessus.
 9 66 |          Armenus trahit; cumque satis firmos struxisset nexus,
10 69 |        cerebrum spargit, spolia satis arcta ingentibus praeferens
11 102|         crucifixio roborat: non satis vel haec novissima hominis
12 121|       sine metu refectio. Utque satis caesi feliciter nemoris,
13 127|    capitur. ~Ergo fugam trepidi satis aspernata coloniExcutiunt
14 133|      invadit Martius heros:Voce satis, sed mota magis duce strage
15 135|     cumulatur majestas. Quod si satis, o Marchisida, attendisses,