XXXVIII. Balduini injustitia erga Tancredum.

At tuti agminis dux longe tutior aut viritim scuta, tumque distribuendum fore objicit, aut omnia inarmatis manus fortioris cessura; fugam hostium non praecursoribus gladiis, sed subsequentium horrori deputandam. Tancredum quidem dimicasse, sed contigisse palmam Balduino: quod non [0518D] fere secius Marchisides oblatum, atque Telamonius Pelidae arma sibi accipit negata; aestuat, furit, dolet, se non sibi tulisse vellera dolet, mellae, auri venam ab infimis terrae eruisse cavernis; ut praedo in fiscum traduceret ingratus: nam de ea quae objecta est miseranda divisione quid attinet? Ipsa illa quae modo placuerat ultronea, jam displiceret, seu coacta. Translato enim victoriae suae titulo, non tam ultra impertitor spontaneus, quam redditor videretur obnoxius. Quid ergo? pugnet? concivis est hostis; laceret? Christianus est sanguis; Tharsum subeat? vile est includi Tharsenses; excitet cum barbaris in fratrem pugnare? id est apostatare. Ergo malum vinci, sed multo vincere pejus. Mille semitis viam investiganti, sedet denique floccipendere debellata, [0519A] festinare ad debellanda, sic aquilae accipiter, sic cedis, parde, leoni, sic licet urgentes majori quique minores. Abit Marchisides unum gemens, Tharsensium servitutem de Latinorum adventu liberatam non esse, sed gravatam: abit, inquam, quo majores vocant, ne qua ad auditum nomen ejus diffugia terram pauperent opulentam.