XLVIII.- Obsidetur Antiochia, cujus situs describitur.

Itaque, obsessa urbe, obstruso reditu; quidquid Latini sanguinis egressum fuerat subsecuti aut nexu aut gladio conficiunt Turci. Misertum est tamen coelitus afflictionis obsessae, ut festinantibus ad obsidendam Antiochiam Francis, Antiocheni cederent obsessores. Pertransiens igitur urbes, vicinaque oppida, flumen quoque Farfar interfluens venerabilis ille regum exercitus: anhelatae tandem Antiochiae suburbium metantur. Planitiei mediae latera, gemini alter ab Austro, alter a Borea, angustant montes: [0526B] frontem ab occasu pontus verberat: sed haec quo magis orientem versum a littore submovetur, tanto jam latior, latiorque rupes submovet. Hanc a meridie descendens Damascenus Farfar interluit, sinuoso tractu ad mare per plana illabens: montium medius sub Australi vicinior: adeo autem in ejus umbram interdum vergens; ut nil nisi semita intersit medium: sed qua jam in angustias illas descendere clivus incipit, sita est civitas, hinc flumini, inde monti in longum collaterans. Quin etiam montis latus licet in hospitale sibi continuat, moenibus in summum eductis, ibidemque municipio constructo: at eadem sic item in fluvium descendit, ut a sui medio cum flumine in occasum tendens, mox ab eo in cornu occiduo paululum recedat, in ortu usque [0526C] ad medium longe seposita: in qua tamen parte muros duplices certius munit palus reflua ipsa sui tremoris mollitie, super omnem saxi duritiam munimen firmius. Sola itaque frons urbis Phoebo nascenti obnoxia; ad medium sui, id est a porta Jusum accessum patitur: nam a porta Susum rupis abruptae praecipitium humanis tantum patet suspiciendum oculis, non gressibus adeundum.