L.- Difficultas obsidionis.

Obsidionem mediae montis et fluminis angustiae prohibebant: eisdem claustris, altero vadum, altero descensum negantibus, ignari advenae excludebantur, gnari indigenae transvadabantur: viam quae ad portum descendit observantes, Christiano sanguine [0527D] frequenter aspergebant. Itaque non nisi in acie, ea tamen interdum parum tuta, aut a portu ad exercitum, aut ab exercitu ad portum transmeare licebat, tantopere obseratos egressus portae unius redimebat licentia. Huic malo Tancredus remedium invenisset, sicut posterior eventus indicavit: sed moenibus propior, primus Turcis obviabat furentibus. Quapropter jejunus sub sole diem, noctem sub rore pervigil transigebat: unus ipse et adhuc modicus totius belli sustinebat occursum. Tanto denique viri sudore repulsi hostes, jam lacessere desistunt, turribus et latibulis contenti. At, inquies, Tancredi audacia ab domito ortu illico ad indomitum se convertit occasum, illic in occursu hostium inventam [0528A] maceriam paratum sibi oppidum adesse dicit, vix initium parandi. O laudis amor! o audacia! o temeritas! ad caetera enim te, Tancrede, strenuum dixirim, hic temerarium: ad caetera constantem, hic pertinacem. Casus caeteros aut loci commoditas, aut spes subsidii, aut necessitas irruens, aut si qua alia prudenti semita patet, habuit excusare: hunc autem temeritatis omnia arguunt; parietina vetus, grassator robustus, propinquitas hostium, remotio sociorum: caetera ut aspirent, Farfar transvadatus, subsidia disjungit, enimvero si quod absit Turcorum armis traditus succumberes, velocius in ventres hostium transisses coctus, quam ad socias aures captus. Manes tamen; manes, pugnas, obsides, portam munis, portam quatis, nunc tu hosticam, [0528B] nunc hostis tuam. Totus occidens quantus quantus est, in ortu pugnat; tu solus ad occasum, paucis commilitonibus gaudes, sed fortibus: praescriptum enim illud munimen satis arctum multitudinem non admittebat, paucos vix capiens.