LI.- Tancredus 700 Turcos ad praedandum egressos delet.

Studuit namque primo ut ad initium redeam, rem clam gerere Tancredus, quatenus lateret cives qui nullo sole intermisso, in partem illam egredi herbas messuri consueverant: inde fuit quod claustrum illud subiit nocturnus: illi vero nescio quo auspicio in hanc ipsam suspicionem ducti, primo die paucos ipsos a longe emittunt messores, quatenus hoc pateret examine, si novas formidare insidias [0528C] debuissent: quo viso, nostri mox se abscondunt, nec exit quispiam. Redeunt itaque Turci qui exierant intra moenia, nullo turbati armorum incursu: similiter die postera exeunt, sed et plures, et castro propius; fecerat eos jam tutiores dies hesterna, quae transierat tuta herbilegos incolumes ducens ac reducens. Tunc vix Tancredus leones cohibet, visis prope ovibus astare. «Sustinete, inquit, adhuc modicam hanc dieculam, viri fortes: cras, ni fallor, incidet in retia nostra praeda uberior.» Sicut praevidit, sic accidit: nam bis jam praetentato aditu, et biduana herbae sustentata penuria, die tertia hinc tuti egrediuntur, hinc coacti; et quia propiora urbi prata messuerant: quia de Francorum praesentia adhuc haesitabant, et multi exeunt, [0528D] et Francos transeunt. Tunc ruptis claustris Tancredus irruens, quid prudentia audaciaque junctae possent, subito ostendit: qui in medios irrumpens, tanto avidius in ore gladii omnes absorbet, quo acrius eorum viscera torrentur, quibus sustenta est inter pocula sitis triduana. Ne longum faciam: caesis circiter septingentis, caesorum capita Tancredus 70 Appodiensi transmittit episcopo, decimam de triumpho: quibus oblatis, episcopus gemino percellitur gaudio. Tum de amici victoria, tum de sibi impensis in allegatione muneris honore et gloria. Eodem itaque remunerat victorem numero marcharum, quot et ipso donatus fuerat cervicibus peremptorum. Tancredus eo multum aeris tempore [0529A] commilitonibus suis debebat, in loculis nihil habens. Gaudium igitur et exsultatio comitata sunt pecuniam, quae mox ducem absolvit a debito, militumque inopiam distributo relevavit argento. Forte etiam contigit ut missum a praesule nuntium alius praeierit non missus; quo audito, statim dispergitur, quod nondum habebatur: mox alios ditat, qui adhuc egebat, ita enim dicebat in corde suo: «Thesaurus meus sint milites mei; egeam ego dum ipsi abundent, non sollicitor habere; sed habentibus imperare. Onerent hi argento marsupia; ego eos curis, armis, sudore, tremore, grandine, pluvia.» Quos tamen die bellis, nocte vigiliis fatigatos ipse leniter supportabat vici debitae subeundo, qua vulnus excusaret, seu morbus: suam vero nunquam [0529B] dominii reverentia desidem fecit; quin ipse et semper explebat suam, et non solum, ut praescriptum est, supplebat, sed et praeripiebat alienam.