LX.- Gravis in exercitu fames.

Sic primates provinciam occupaverant. Ast alii famae minoris, licet magnae multa penuria afficiebantur: quoniam quidem nec exire mors, nec manere fames geminae quasi sine medio angustiae populum dimittebant. Induxerant enim famem mora longa, et populus infinitus; porro non erat dies qui obsidentium aures de egressorum ad victualia nece non terreret audita: principes tamen nunc hic, nunc ille vicissim praesidium viatoribus ferebant, interdum et [0534C] ipsi praesidio egentes: nam supra memorata illa australis porta semper insidiis patens, nunquam desistebat cohortes fundere, quae augusta viarum obsiderent, sicque viatoribus occurrerent ignaris. Jam vero acrior altera, id est fames praeponderavit, quae spreta nece huc illuc palantes, veluti apum examina misit exercitum. Quid fames non spernit? ad quid non impellit? quem pudere sinit? Illa fuit etiam Guidoni Rubeo Wilhelmoque agnomine Carpentario abscessus causa, viris illustribus interque palatinos regis Franciae non obscuris: iis, inquam, abire parantibus, Boamundus adest. «Et quam, inquit, vobis requiem quaeritis, nihil de communi labore solliciti? nobiles estis, patet via, est hic tentoria manebunt ad aeternum nominis imo generis [0534D] vestri [ f., infamiam] publicae reservanda cloacae» Discedunt illi infamiae securi, fames stimulis contemnit infamiam: comitem sequuntur Stephanum qui in Cyliciae finibus quietem agere supra scriptus est. Unius generationis, unius moris viri, unanimiter laborem oderant, otium sectabantur, pugnaces tamen: sed inter bella deliciis assueti.