LXII.- Cassiani erga Armenum duritia.

Sed jam expertus miseratusque athletas suos Christus, [0535C] laetos ad exitus agonem ducit; perusto solibus populo, urbem, et umbram aperit hoc modo. Fuit inter eos, quorum Cassianus annonam dimidiaverat, vir dives Armenus, qui abrenuntiato Christi dogmate errores gentilium sequebatur: is plurimam habebat familiam, juxtaque familiae numerum annonam: quod ubi fame crebrescente Cassiano innotuit, denuo illud dimidiat quod prius vitae miserae reliquerat solamen: prior fuerat per domos et familias generalis rapina; haec singularis, eoque gravior, quasi damno adjecta injuria. Spoliatus ille vitae subsidio, lugubris et amens principis vestigia osculatur, liberis inopibus solatium repetens ademptum. Quem non moveat lacrymarum fluvius, clamorque aethera feriens? «Vae vobis liberis meis non [0535D] jam dicendis, ut prius, charis pignoribus, sed diris vulneribus: vestra fames meam consumit, vestra cor meum penetrat, meam non sentio. Quid prodest cibis pavisse delicatis, quibus modo denegatur, qui servis datur inutilibus, panis? Satius patri misero fuerat videre trucidatos, quam inedia afflictos, prius lanceae genitorem perfodiant, prius fulmina crement, prius maria submergant, quam vestrum illum quem anima mea abhorret aspiciam finem. Vae! sic erit: hoc unum jam restat mihi solatium, mors mea praeibit, liberabit me a conspectu vestrae aut mucro, aut laqueus. Sed miseremini, o cives! intercedite pro innoxio, vel certe puniar ego ut nocens, dum mea famis tormento non crucietur familia.»