LXVIII.- Princeps Antiochiae Cassianus fuga sibi consulit.

Situm in summa rupe castrum multos recepit, quam plurimi excluduntur, quos Christianus ensis [0539A] obvius avertit: hi pars in montem corruunt, quidam per interiores gradus ascendunt muros, dant saltum foras, exitialem aliis, atque aliis redivivum. Latus illud urbis, ut supra dictum est, obsessore vacabat; ideoque quos egrediendi licentia expediebat; visum est illis aptum fugae divortium. Ipse etiam princeps Cassianus verticem gladio, tergum lancea, jaculo saucius femur hac evaserat, quantumque nox, diluculum, calcar, equus adjuverant, jam prope Rubeam oppidum elongaverat: illic equo destitutus, ac tenebris in fruteto absconditur, sperans sive de praesenti luce viatorem opiferum, vel saltem de nocte instanti tenebras fugae solatium: hac in spe miser ille saucius, ut dixi, anhelus, sitiens, arrectis auribus, oculis ad vias intentis, [0539B] in dumo latitabat, lepusculo similis quem catulorum faucibus ereptum vepris celat. Proh mundi gloria! Quid nunc eo infelicius? idem heri Antiochiae princeps, Syriae dominator ac Phoeniciae, Assyriae terror, regum orientalium potentissimus, uni Solidano qui regnum Persida regnaverat, secundus; sed dum tantis miser vexaretur angustiis, sitis acrior viscera torrebat, viso ruricola aquae amphoram bajulante; illi innuit, accessit, bibit. Aspiciens rusticus habitum, faciem contemplatur, stupensque ad casum et vulnera: «Heu! inquit, domine mi princeps, cui de te tantum licuit, cujus in te tanta surrexit audacia?» agnoverat enim eum, ut semper plebis oculi ad regiam majestatem intenduntur: stupebat ergo eventus adhuc recentis ignarus.