LXX.- Tancredus hujusce expeditionis se conscium non fuisse conqueritur.

Tancredus interea ignarus omnium quae acciderant , [0539D] more suo vias procul ab urbe obsidebat, quae introitum exitumque saepius indulserant urbanis: cum ergo a profugis illac egressis captisque res gestas accepisset: «Heu mihi! heu! ingeminat, qui in tanto tam ineffabili gaudio solus cogor dolere. Proh pudor! quis laboravit, et ego quievi? qualis excubavit, et ego stertui? O Boamunde, Boamunde! aliis palam fecisti, clam mihi: o cognate sanguis! [0540B] hoccine fuit cognati sanguinis? Absentasti me, cujus praesentiam noveras in hac tanta militia primas partes non declinare. Noveras si adessem, primus ad moenia currerem, primus funes apprehenderem, primus supervolarem, primus detruncarem: hanc mihi gloriam invidisti, quanquam tibi eam vires, aetas, fortasse animus negabant. O felix ille, quicunque est, qui has Domino Deo nostro primitias libavit! sed properemus, o socii, praecursum amisimus, saltem subsequamur. Neque enim haec ille etiam auferet, qui vos pauperes fecit, me inglorium. At qui finxit sigillatim corda hominum, qui intelligit opera ipsorum, ipse judicet, ipse vindicet.» Haec fatus Antiochiam venit, gaudium invenit, et ipse qui modo flebat cum flentibus, jam cum [0540C] gaudentibus gaudet: quippe gaudium commune, privatam de corde nobili expellit tristitiam. Accedit tamen et communi laetitia parva, quod relicti ad tutelam castrorum, pars militiae audito turbarum sonitu, cum Boamundo introierant, absentique domino palatium praeparaverant insigne: jamque introgressis omnibus qui principabantur, solus Blesensis comes aufuit; seu merita superum ira, seu fortunae invidia pudenter exclusus.