LXXII.- Christiani urbe potiti ab infidelibus innumeris obsidentur.

Dies illa dies gaudii fuit, at crastina moeroris. Corbozan regis Persarum dux cum quadringentis millibus equitum adest, urbem obsidet, inclusis mortem minatur et carcerem. Haec audiens Blesensis comes, quantum licet maturat fugam, instar victoriae reputans, si evadere datur sociis, praesentibus [0541D] morti addictis. Igitur Graeciam versus revertens, imperatori Alexio apud Cuthai civitatem Lyciae obviat cum Graecis centum millibus in auxilium Francorum festinanti. Veniebat cum eo Guido Boamundi frater, et quidam alii Francorum nobiles circiter decem millia armatos habentes. Cum ergo de obsessis Francis, de obsessoribus Persis imperator a Stephano rumorem accepisset: fama est primo eum voluisse succurrere, sed ejus qui incitare debuit, verbis revocatum, cessasse. Respondit Stephanus, aiunt, de Persarum numero consultus; si, inquit, domine mi, exercitus hic tuus illi pro esca daretur: non sufficeret ut unusquisque modicum quid accipiat. Territus verbo imperator, in Graeciam refugit, oppida, rura, casas per quae redit incendio vastat, post se [0542A] populos trahit, ne forte suis ipse alimentis hostem pasceret instantem. Voluit Guido, vixque retentus est, quamvis Graeco destitutus auxilio, Christicolis opem ferre inclusis: sed eodem quo imperator dehortante retrahitur.