CIII.- In quo et Raimundo displicet.

Igitur Raimundus acutis Boamundi argumentorum spiculis sauciatus, mille artibus. mille semitis vindictam investigat: ita secum sine medio disjungens Wiscardidae contumelias, aut praemoriar aut [0557A] ulciscar. Si palam occursus non suppetit, suppetat occultus: ubi non valet lancea, valeat sica.

. . . . . Dolus an virtus quis in hoste requirat? (VIRG. Aeneid. lib. II.)

Cum, inquit, mea est urbis tutela, praesidium montanum, mihi regia princeps, mihi forum, mihi pons et porta parent: lancea quoque, populi numerus arbitrii est mei. Quid restat, nisi ut exstincto, principatum obtineam Boamundi? Haec et multo plura volventi, prae omnibus sedet motum iri inter plebes seditionem, ut a pede ad caput exundetur, proludant in foro hinc inde jurgia, surgat clamor turbari populos, duces utrinque suis auxilium ferant, in Boamundum omnis arcus, omne jaculum intendatur. Has dum Raimundus tanquam leo in [0557B] spelunca sua molitur insidias: noluit taceri iniquitatem Deus, quin Arnulfo indicata, ilicet per eum Boamundo indicatur. Sic elusa fraude, salvata est a morte anima viri, cujus vita plurimum Jerosolymipetis jam profuerat, plurimum adhuc profutura. Hanc igitur habuerunt irae originem, hinc coepit edii fomes.