CXIV.- Irruentes ab urbe milites solus fundit.

Ecce porta milites effundit, quae tunc, ut ad eum conscenderent, in vallem Josaphat quinque demittebat: illi tanto fiducialius adventabant, quo abundantius superat comitem dux, quinarius unitatem. Ergo alii alios quisque reliquos ad diripienda spolia praecurrere festinabant: at Wiscardides vale dato, colloquium dimittit, ad incursum os, animum, sonipedem, fraxinum convertit, et quem primum reperit in montem advolasse, primi cogit spiritum sub Styga, corpus in vallem corruere. Idem manebat secundum casus: sed damnatus ruinae equus equitem salvavit: illum, inquam, equitem infortunio [0563B] fortunatum, cujus frons humum dum reperit, cuspidi obviae pectus non est repertum; praecidit itaque ruinam ruina speratam insperata quae tamen . . . dium facit magis dejecturo quam dejiciendo si . . . tit odiosa. Nam licet ambobus utilis hunc a labore, illum a nece liberaret; damnatur tamen utilitas, ubi damnosa utriusque impeditur voluntas. Tertius accelerabat, et hunc quoque felicem dixerim, si ipse jacens jacentem se pariter lugeat infelicem. At voti compos, impotem se fecit, qui dum ad congressum ruinam distulit, in congressu durius et miserabilius ruit. Illaesi restabant duo quorum stamina rumpentes retinuit parcas. In egrediendo rumpi coeperant, at mox refugis redintegratae sunt colus: [0563C] quippe Tancredi plusquam leonino attonitos fremitu ad portam fuga celeris reducit: sic quondam catuli ovile repetunt, ubi claustra feram summovent, quam in ipsos tutores fames egit acerbior. Victor a moenibus repulsus super spoliis nil movetur oblatis, equorum discursu libero, phalerato ornatu, divite armorum, huc illuc sparsorum, aureo fulgore; redit ad suos solaturus reditu quibus jam ingeminabat mora desolationem desolatis abscessu. Interea frequentes copiae, subsidium libens, juventus fervida adventaverant; quin et tenera, duriorque aetas, sexus quoque mollior, omnes aderant: adeo firmis infirmos in concurrendo aequabat aequa sive una concurrentum devotio.