CXXVII.- Urbs capitur.

Ergo fugam trepidi satis aspernata coloniExcutiunt tremulas transverso vertice plantas,Victori assultant; admissus victor inertePlebe levat pressos; assultus, praemia, muros,Ascensus avidae graduum penuria gentisVota morabatur, vicinum limen aditur,Frangitur, atque humeris pulsato cardine solis [0570C] Mox Josaphateae patuerunt robora portae,Ergo ubi claustra patent, cuncta aspirant, nihil obstat.Huc, illuc, dextra, laeva, sursum atque deorsum;Per sata, per dumos, per tecta, per arva, per hortosDissiliunt, interficiunt, rapiunt, populantur.Hic pecus, ille domum; pars aurum, pars orichalcum,Falsa decepti specie, fulvoque nitore;Plurimus argentum, quidam gemmas, alii ostrum;Servos nonnulli, cursim omnia et omnia raptim.Ut tamen in vulgo fert fabula, qua sua cuiqueEst prurigo gravis, prior illuc involat unguis.Sic modo posthabitis ornatibus ambitiosis, [0570D] Quo sua quemque rapit penuria, sistitur illic:Esuriens furno non esurit arma reperto,Nec sitiens unda sitit aera pecusve reperta.Tecta subit laesus, ruit ad velamina nudus;Ad calices bibulus, ad opes festinat avarus.Sternere nobilitas, vulgus spoliare laborat:Miles caede rubet, dux exhortatur et urget.Hinc ambo validi, comites ambo, ambo Roberti,Hic Normannorum comes, ille Flandrigenarum,Duxque Godefridus bello celeberrima virtus,Illinc magnanimus sancti comes AegidianusE regione ruens vicinas scanderat arces,Et quam Davidicam vocat incola, cinxerat armis,Non sine multorum nece praecipiti refugarum,Quos fuga de muris ad asylum traxerat arcis.