CXXXVII.- Sententia procerum.

Cumque haec verborum in auribus principum consonuisset dissonantia: ipsi jam ad aequitatem respondentis aequanimes redditi; sopita invidia, justitiam scrutantur. Medium quoddam inveniunt, quo nec frustra declamaverit Arnulphus, nec paratis proprio sanguine opibus frustretur Tancredus. Judicant ubera non debere relinqui arida, quae tantum lactis effuderint, cum praesertim Tancredi liberalitas aliis non desit ecclesiis: hanc praecipue quae indignum ditavit, debet et ipse versa vice fovere indignam. Quid plura? septingentis templum redonat marchis consilio principum Marchisides, non invitus: hoc medio conjunguntur qui abjuncti fuerant [0577D] viri: ambo conspicui, ambo ab humili potentes, ambo omnium invidia, cum neuter nisi forte alterutrum invideret. De quibus simile illi quod de Hectore et Aenaea edidit Mantuanus, confidenter et ipse protulerim.

Si duo praeterea misisset Gallica tales Terra viros, jam dudum Gallos habuissent reges Memphis et Babylon: tanta enituit virtus in hoc facundiae, in illo audaciae, in utroque liberalitatis, discretionis, sollicitudinis, justitiae, prudentiae.