XII.- Ad Alexium fugit accedere.

[0501C] Tancredus his Boamundi conquestus casum, Alexii tegnas, Galliae jugum; hoc effugere, illum solari, illas punire sapienter decernit. Constantinopolim igitur veniens, non sicut caeteri declinat ad regem, non classica praemittit, non tuba intonat, clam transit. Nam exuto milite peditem induit; quatenus vestis rustica dum Tancredum tegeret, Alexium falleret. Itaque naulo, remige, borea velum urgentibus, refugit a tergo Europa, Asia festinantibus occurrit. Wiscardides interim nautas ad remos invitat, et ipse remo Hellesponti versat cerula. Nec mora puppis optato infigitur littori festinantium votis brevitate itineris suffragante. Asiana igitur potitus arena, Marchisi filius habitum nomenque resumpsit jam tutior: sicque ducibus caeteris Nicaeam [0501D] proficiscentibus, comes additur. Boamundus vero Thracium littus nondum reliquerat, rogante Raimundo Sancti Aegidii comite moratus: quem morari quidem et intercedere ea compellebat necessitas, quod rex praescriptus comiti legem qua caeteros praecedentes obligaverat, subsequenti imponere volebat. Comes autem longe jucundius sibi esse respondebat mortis compendio hanc conditionem praecidere: atque definienda valde ei necessarius erat Boamundi accessus. Igitur ubi Alexius ab exploratoribus suis Wiscardidam clam transfretasse cognovit, elusum se dolens, a praesentibus exigit absentem; eorumque dolo imputat, quod suum Tancredus sapienter evaserit. Praecipue in Boamundum oculi retorquentur, quos faciebat ira novercales. [0502A] Illis itaque fulminantibus, simul intonante minas gutture, velit nolit, Boamundus jurat se Tancredi manus regis hommagio redditurum: alioquin nec manere tutum fuerat, nec exire