XIV.- De obsidione Nicaeae, et primo de ducibus obsidentibus. Godefridus Bullio.

Sed jam his quae aut quaestus est, aut quaeri potuit Marchisides evolutis, respiret paululum ipse; dum obsidione Nicaeam cingere, dum castra metari, dum nomina, genus, moresque principum, quibus urbs ea oppugnata cessit, recolere libet. Haec enim hujusmodi sunt, ut et laudibus non obvient praescriptis, et ministrent scribendis. Igitur clariores famae duces, a quibus alii, non qui ab aliquibus Martiatica receperunt, hi fuerunt: Dux Godefridus, senis Eustachii Boloniae comitis filius, cui dignitatem ducis [0503C] nomenque Bullio idem qui eum miserat, dederat. Est autem Bullio in Lotharii regno oppidum, adjacentis caput ducatus, a duce avunculo Godefrido sene juniori relictum. Junioris hujus nobilitas multis polluit virtutibus cumulata cum saecularibus, cum divinis. Divinis, largitate in pauperes, erga delinquentes misericordia. Porro humilitate, mansuetudine, sobrietate, justitia, castitate insignis; potius monachorum lux, quam militum dux emicabat. Nec minus tamen ea quae saeculi sunt, noverat tractare, praeliari, ordinare acies, armis ecclesiam propagare. Primus aut in primis ferire hostem, adolescens didicit, juvenis assuevit, senex non destitit. Adeo belligeri comitis et comitissae religiosissimae [0503D] filius, ut etiam ab aemulo conspectus, audire mereretur: ad belli studium, ecce pater; circa Dei cultum, ecce mater. His ducem praeditum moribus innumeri bellatores ad praedictae urbis moenia primum prosecuti sunt obsessorem.