XIX.- Ex ipsius manibus se eripiunt Tancredus et Boamundus.

Tancredus ad littus redit, ubi parato remige, [0508A] fortuna simul et vocatur et adest. Transfretat nihil morans, is cui adeo ingratum nihil quam mora. Boamundus autem paulo tardior egressus, regias fere exspectavit et incurrit insidias: sed latenter edoctus, vertit se ad fugam, alioquin ad catenam. Deinde regis nuntius reclamans, revocans secutus est egressos: verum donati rude, extricati nodis, procellis emersi; rursus iisdem nolunt exponi turbinibus. Sordet revocatio absentis, cujus praesens contempta est persona, neque adituri summi regis cunabula, Herodis audiunt perfidiam revocantis. Immissave aratro manu, lumina non reflectunt, semel quam sit illa reflexio damnosa experti. Sed et illae quarum altera cahos Sodomae respexit; altera Treïcio conjugi est respecta, emersos ad lucem rursus prohibent tenebris immergi. [0508B] Tot admoniti exemplis, omnia haec visi sunt sibi evadere tormenta; dum hunc unum praetercunt tortorem. Igitur longo morarum tractu afflicti Latini duces, taedia vincunt, necessariisque justa sibi ac vectoribus jumenta onerant alimentis: nam media quae fertilitatem submovebat sterilitas, per dies plurimos transeuntibus occurrebat; nullo frugis solatio inopiam levatura. In cujus confinio Solymannus rex Turcus opperiebatur venturos, quatenus ignaris incurrerent providi, famelicis opulenti, fessis alacres, languidis robusti. Consultum est vero quasi divinitus fideli populo, ut victualium copiam per incultam solitudinem traduceret, quae vecta, suos quodammodo veheret vectores