XXI.- In mutuo occursu acies Latinae et barbarae concurrunt ad arma.

Igitur ubi Normannorum vexilla minas belli Turcis denuntiant (nam Tancredus impiger morem suum praecurrendi obtinens, primus et conspicere et conspici maturaverat). Dispositum est [0509A] utrobique, ut a fluvio, qui medius discurrebat, velociores tardos arcere debuissent. Coeperat autem crepusculo vesper cedere, cum Latinae barbaraeque acies mutuum compererunt occursum. Expensa itaque nocte instanti ad mediam in quietem, a media in laborem: pars fidelis promptior, mane circa horam primam ad ripas praescripti fluminis praevenit infidelem, ubi vix metator sedulus prima infixerat castra, cum: Ecce hostis! ecce hostis! et ingeminatur acriter, et occurrit audacter. Armantur qui armandi venerant; at qui armati, in bella feruntur: retunditur sagittipotens manus, nunc perfossa lanceis, nunc ensibus decisa. Retunditur, inquam, ut quae prima fuerat, in mediam referri; quae vero media, prae tutela fieri cogeretur. Cum igitur eo [0509B] usque Normanni fugientibus institissent; densati cunei vires resumunt, et qui modo fugaverant, ipsi in fugam sunt conversi. Interea Normanniae comes et Boamundus duas tantum, singuli suam, instruxerant acies: jamque gradatim alacres praelium inibant. Instantibus itaque Turcis, contraque Christianis subvenientibus, magna vi hinc et inde certatur: nihil arcus, parum lancea, ensis plurimum agit. Turcos sua numero carens numerositas defendit; nostros autem loricae, scuta et galeae. Multum cruoris utrinque funditur, plus barbari: illius quidem non cessat strages; at tanquam recidiva hydrae capita, ubi pauci occidunt, innumeri succedunt