XXIII.- Magna fidelium strages.

Interea nuntius mittitur, qui eventum rei exercitui declaret ignaro, festinetque abesse, ut adesse ab illis festinetur. Ast adversarii alios et ad aliud emittunt, spiculatores scilicet ad cladem, non opis imploratores ad salutem. Turba itaque illa equites nostros [0510B] praetervolans, ad plebeculam transilit, numero tamen maximam, sed viribus imbecillam. Hi palantes praefestinantis militiae vestigia legebant, muros periculis opposuisse putantes, cum subito irruunt primo sagittis, mox ensibus saevientes Turci, adepti ultra spem praedam, citraque bellum victoriam. Trucidantur itaque senes, pueri abstrahuntur, aetas media utrius partis expressius figurat faciem, ejus patitur sortem: saepissime tamen ac saevissime mucro et de impubibus praesumit, praedae copia saeviorem de saevissimo faciente praedonem: cui cum Briarei manus non sufficerent ad rapinam, caedibus insistit, quatenus vel sic animum expleat voracem. Unde factum est, ut de tanto numero perquam rarissimos praeteriret aut vulnus aut vinculum. Neque [0510C] in tot usquam seu qui praecesserunt, seu qui venturi erant, bellorum casibus tantum de Latino sanguine gladio licuit gentili. Quid plura? Caedentium lassata, nec dum satiata rabie, victi virtores in castra sequuntur suapte sarcina seu socia onerati: militiae nostrae spectaculum satis miserabile; nulli vero audaciae satis miseratum: quippe quorum vota his contenta finibus, haerebant, ut oppugnatoribus suis resisterent; non ut cessantes interim aliquatenus oppugnarent.