XXIX.- Et cum eo Robertus comes Flandriae.

Obviat his hasta metuendus, et ense RobertusFlandrigena, effrenique volans ad praelia cursu,Damna morasque levat, dum quam ultimus hauserat aure?Primus inardescit pugnam impinguare cruore.Obvius ergo fugae, pertransit in usque fugantes,Quaque videt densas acies fervere sagittis,Et stridere minis; ibi fervere stridere tendit.Incurrunt Turci in comitem, comes acer in illos: [0513C] Flandrensesque fere numero, et virtute phalangesIgne pari accensae; pede, strage, fragore sequuntur.Sternitur arcitenens acies, sparguntur et arcus.Rumpuntur pharetrae, calcantur ut alga sagittae,Peltae, thoraces quasi stamina linea ad enses,Sarcina sunt tectis, et non tutamina Turcis.Sic comes armipotens Gallorum terga sequentes,Rursus terga dare: et versa vice pectora GallosVertere compellit; numeroque carentia primumAgmina sub numerum sternendo necando reducit.At Turci nec ulla quidem, nec multa rependunt.Vulnera, spes quorum ferratae nescia calcis,Tota retrosuadae de verbere pendet habenae;More tamen patrio fugiens quo vulnerat arcus; [0513D] Sed tremebunda metu ferit, et non laedit arundo,Tantus ad internas pertransiit usque medullas.Papae! quem genuit Flandrensis flamma tremorem!Dum comes indomitus domat hostes, densaque spargitAgmina; sparsa secat, secta obruit, obruta calcatMagno magnanimo comite stipatus Hugone.Nec cessat strages, donec socia arma fugatosExcipiunt; nectuntque moras, arcentque fugantes.En iterum viresque novas animosque recentesCongressusque manus avidas, et caetera ad usumCongrua bellorum, nova cuncta recentia nostriInveniunt, multaque licet jam caede gravati,Accipiunt acres, et reddunt acriter ictus, [0514A] Rollandum dicas Oliveriumque renatos,Si comitum spectes hunc hasta hunc ense furentes.