III. De proscindendis agris et iungendis bubus uel arandi disciplina.

Pingues et sicci et agri proscindi et apparari iam possunt. Sed boues melius collo quam capite iunguntur: quos, ubi ad uersuram uenerint, arator retineat et iugum propellat, ut eorum colla refrigerentur. Sulcus autem in arationibus longior quam centum uiginti pedum esse non debet. Seruandum est, ne inter sulcos non mota terra relinquatur. [2] Glebae omnes dolabris dissipandae sunt. Sed aequaliter terram motam esse cognoscis, si transuersam per sulcos perticam mittas: quas res saepius facta bubulcos ad hac neglegentia summouebit. Obseruandum, ne lutosus ager aretur aut, quod saepe fit, post longas siccitates leui imbre perfusus. [3] Nam terra, quae lutosa tractatur in primordio, fertur toto anno non posse tractari: quae autem supra leuiter infusa est et subter sicca, si tunc aretur, adseritur per triennium sterilis fieri. Et ideo mediocriter infusus ager, ut nec lutosus nec aridus sit, proscindi debet. Si collis est, transuersus per latera sulcetur. Quae forma tunc seruanda est, cum semen accipiet.