Liber IIII
siue
Mensis Martius

I. De putandis uineis et inserendis et pangendis uitibus.

Hoc mense locis frigidis putatio uinearum celebrabitur, de qua abunde februario mense locuti sumus, usque quo incipit gemma esse suspecta. Nunc uineas oportet inserere, cum uites non aquato sed spisso umore lacrimabunt. Seruabimus ergo, ut truncus, qui inseritur, solidus sit et alimento umoris exuberet neque una uetustate aut iniuria laceratus arescat. Tunc decisae uiti surculi qui inserendi sunt, sint solidi, rotundi, gemmis spissis et pluribus oculati. [2] Tres tamen oculi in insitione sufficient. Radendum est ergo sarmentum ad mensuram digitorum duorum, ut ab una parte sit cortex. Aliqui non patiuntur nudam medullam, sed leuiter radunt, ut incisura sensim possit in acumen exire et corticata pars cortici nouae matris aptetur. Infimus oculus ita infigendus est, ut trunco iunctus adhaereat: qui oculus exteriorem partem debet aspicere, uinculo salicis infuso et paleato luto desuper alligari, tegumento quoque aliquo a uentis et a sole defendi, ne illi quatiant, hic adurat. [3] Vbi calor temporis coeperit, ligaturae ipsi penicillo circa uesperam tenuis debet frequenter umor adfundi, ut hoc alimento contra uim caeli torrentis animetur. Cum uero germen ruperit et aliquod ceperit incrementum, calami adiutorio debet adnecti, ne motus aliqui fragilem procedentis sarmenti quasset aetatem. Vbi solidius quantumcumque processerit, uincula oportet abscidi, ne adolescentia mollissimi germinis nodo durae constrictionis angatur. [4] Aliqui infra terram semipedis spatio effossae uiti surculos inserunt et beneficio congestionis adcumulant, ut hoc quoque nouis sarmentis praeter nutricis alimenta subueniat. Nonnulli circa terras melius adserunt inserendum, quia in altiori difficilius conprehendunt. Vsque ad idus uel aequinoctium uites locis frigidis pangendae sunt seu pastino seu sulco seu scrobibus more, quo dictum est.