Liber,  Caput

 1   2,  1 |    omelias XX et duas, quantum lucis intus habeant, demonstrauit.
 2   2,  2 |    fidelium spiritalis gratiam lucis accenderet. Nec mora, inluminatur
 3   2,  2 |        caecus, ac uerus summae lucis praeco ab omnibus praedicatur
 4   3,  11|      Nam tota ea nocte columna lucis a carro illo ad caelum usque
 5   3,  13|       longe radios salutiferae lucis spargens, Germaniae simul
 6   4,  7 |    Ipse autem splendor emissae lucis, in cuius conparatione sol
 7   4,  7 |       monstraret. Cuius radius lucis tantus extitit, ut quidam
 8   4,  7 | ostiorum uel fenestrarum radii lucis, omnem diurni luminis uiderentur
 9   4,  10|      est, ut ne minimam quidem lucis alicuius posset particulam
10   4,  10|        exiret de loco, petitae lucis gratiam recepit; et quae
11   4,  11|      ullo dolore, et cum magno lucis splendore esset egressura
12   4,  23|      uolentibus exempla operum lucis praebuit. ~Uerum illa cum
13   4,  23|    angelis, ad aeternae limina lucis et supernorum consortia
14   5,  10|  transferrentur. Sed et radius lucis permaximus, atque ad caelum
15   5,  12|   tenebris in auras me serenae lucis eduxit; cumque me in luce
16   5,  12|      eius, quae nunc apparuit, lucis, tenuissima prorsus uidebatur,
17   5,  12|        suauitatis ac splendore lucis audisti. Tu autem, quia
18   5,  21|        deinde luna plenum suae lucis orbem mundo praesentet;