Liber,  Caput

 1   1,  1 |       rubor pulcherrimus nullo umquam solis ardore, nulla ualet
 2   1,  32|       uenturum est, quod nullo umquam poterit fine terminari.
 3   2,  12|        parentibus aut cognatis umquam audiuit, ostendere potuerit,
 4   3,  2 | manumque repperit, ac si nihil umquam tanti langoris habuisset. ~
 5   3,  5 |   siquos hospitio suscepisset, umquam dare solebat, sed ea potius,
 6   3,  12| secunda die, nec tertia, neque umquam exinde eum auderet contingere.
 7   4,  2 |       nati sunt, norunt. Neque umquam prorsus, ex quo Brittaniam
 8   4,  2 |   discedo; quippe qui neque me umquam hoc esse dignum arbitrabar;
 9   4,  3 |       ruderibus, solliciti, ne umquam percuti mereamur, agamus.’ ~
10   4,  24|        donum accepit. Unde nil umquam friuoli et superuacui poematis
11   4,  25|        Deo deuotam, ita ut nil umquam cibi uel potus, excepta
12   4,  32|    palpebra inuenit, ac si nil umquam in eo deformitatis ac tumoris
13   5,  2 |        ne unum quidem sermonem umquam profari poterat; sed et
14   5,  2 |      habebat in capite, ut nil umquam capillorum ei in superiore
15   5,  13|      dedit; in quo omnia, quae umquam bona feceram, intuens scripta