Brutus
   Caput
 1 130          |          quo magnum fuit, Brute, dedecus generi vestro, qui, cum


De haruspicum responso
   Caput
 2  57          |        inducere, nullum profecto dedecus reperire posset quod in


De legibus
   Liber, Caput
 3        I,  55|       solum bonum dicat; itemque dedecus <quod> illi summum malum,
 4       II,  85|     poena divina exitium, humana dedecus.' 'Incestum pontifices supremo


De officiis
   Liber, Caput
 5        I, 123|       est, quod et ipsa senectus dedecus concipit et facit adulescentium
 6      III, 337|          sustulisset, sed magnum dedecus et flagitium, quicum laudis


De partitione oratoria
   Caput
 7  79          |      Custos vero virtutum omnium dedecus fugiens laudemque maxime
 8  91          |           infamiam, contumeliam, dedecus fugiat? quarum rerum dolor
 9  92          |    honestas, contumelia tamen et dedecus magnopere moveat.


De re publica
   Liber
10        V     |     decus, ignominiam fugiunt ae dedecus. nec vero tam metu poenaque


Cato Maior de senectute
   Caput
11   4          |       privato coniungeret imperi dedecus. ~


In Catilinam
   Oratio, Caput
12        I,  13|       est? quod privatarum rerum dedecus non haeret in fama? quae


In L. Calpurnium Pisonem
   Caput
13      XIV     |         vestrum quidem scelus ac dedecus haberetur. Cum vero—forsitan
14    XXIII     |         sed bracatae cognationis dedecus! quem ad modum ingressus
15    XXVII     |        tu disputas; existimatio, dedecus, infamia, turpitudo: verba
16  XXXVIII     | militibus orbatae ad sempiternum dedecus sui generis et nominis funesta


Philippicae
   Oratio, Caput
17       II,  50|        in se atque in domesticum dedecus impure et intemperanter,
18       II,  57|      tantam turpitudinem, tantum dedecus?~
19       IV,  13|           crudelitatem mortis et dedecus virtus propulsare solet,
20        V,  16|        imprimeretur rei publicae dedecus, unum, quod tam turpes iudices
21      VII,  15|      publicae turpitudo, quantum dedecus, quanta labes, dicere in


Post reditum in senatu
   Caput
22  25          |     consulis dignitas valuit, ut dedecus et flagitium se committere


Pro Cluentio
   Caput
23   2          |            16. Tulit hoc commune dedecus familiae, cognationis, nominis
24   3          |          sed ad commune familiae dedecus pertinebant; nihil de alteris


Pro Fonteio
   Caput
25  50          |      etiam cum acerbissimo luctu dedecus aeternum miseris atque ignominiam


Pro Murena
   Caput
26  12          |          deportatum flagitium ac dedecus. Meruisse vero stipendia


Pro Plancio
   Caput
27   1          |       volnus illud rei publicae, dedecus huius imperi, turpitudo


Pro Quinctio
   Caput
28       XV     |      venire? quod tantum evenire dedecus, quae tanta calamitas inveniri
29       XX     |       vitae ornamenta per summum dedecus et ignominiam deripi convenire.


Pro Roscio Amerino
   Caput
30  30          |    insutus in culleum per summum dedecus vitam amittere. Patronos
31 111          |         maiores summum admisisse dedecus existimabant. Itaque mandati


Pro Scauro
   Caput
32  32          |      nostrum fortasse aliquando, dedecus vero certe numquam attulerunt.


Tusculanae
   Liber, Caput
33     Tusc,   0|       omnium. Etiamne malus quam dedecus? Non audeo id dicere equidem,
34     Tusc,   0|         a me, etiamne maius quam dedecus, verbo de sententia destitisti.
35     Tusc,   0|   mediocrem dolorem quam maximum dedecus; in ipso enim dedecore mali
36     Tusc,   0|          malum esse dolorem? quo dedecus maius a philosopho nullum
37     Tusc,   0|          maius tibi videri malum dedecus quam dolorem. Hoc ipsum