De divinatione
   Liber, Par.
 1       II, 134    |          de tolerando dolore, de aegritudine lenienda tertius, quartus


De finibus
   Liber, Par.
 2        I,        |   naturae finibus contentus sine aegritudine possit et sine metu vivere.


De officiis
   Liber, Caput
 3        I,  69    |    cupiditate et metu, tum etiam aegritudine et voluptate nimia et iracundia,


Tusculanae
   Liber, Caput
 4     Tusc,   0    |      interdum aut cupiditate aut aegritudine aut metu liberemur; velut
 5     Tusc, III    |        morbis, ut omittam alios, aegritudine et cupiditate, qui tandem
 6     Tusc,  VI    |        quiddam atque molle, quod aegritudine quasi tempestate quatiatur,
 7     Tusc,  VI    |      quidem longius: non enim de aegritudine solum, quamquam id quidem
 8     Tusc, VII    |        rerum praesentia sumus in aegritudine, easdem inpendentes et venientes
 9     Tusc, VII    |     potest eas res, propter quas aegritudine numquam adfici potest; ex
10     Tusc, VII    |       quo efficitur fortem virum aegritudine, numquam adfici. Omnes autem
11     Tusc, VIII   |          omni vacuum, ergo etiam aegritudine. Et sunt illa sapientis:
12     Tusc,  IX    |    iracundia; qua quoniam vacat, aegritudine etiam vacabit. ~[20] Etenim
13     Tusc, XII    |   dicitur inque ea urbe senio et aegritudine esse confectus. ~
14     Tusc, XIII   |      sapienti accidere posse, ut aegritudine opprimatur, id est miseria?
15     Tusc, XIII   |        opinetur, sit continuo in aegritudine. Cyrenaici non omni malo
16     Tusc,  XV    |     censet necesse esse omnis in aegritudine esse, qui se in malis esse
17     Tusc, XIX    | Quaerendum igitur, quem ad modum aegritudine privemus eum qui ita dicat: ~'
18     Tusc, XXII   |    positum esset, videri fore in aegritudine sapientem patria capta,
19     Tusc, XXIV   |         casus evenerint, is modo aegritudine adficiatur, cui ille necopinato
20     Tusc, XXVIII |      peius, haerere intellegant, aegritudine premuntur; nulla enim admiscetur
21     Tusc, XXXII  |   Cleanthe? num in illa re, quae aegritudine Alcibiadem adficiebat, mali
22     Tusc, XXXIII |     personam accomodamus, sic in aegritudine lenienda, quam quisque curationem
23     Tusc, XXXIII |     videremus, quicquid esset in aegritudine mali, id non naturale esse,
24     Tusc, XXXIV  |          fontem revertendum est, aegritudine procul abesse a sapiente,
25     Tusc,  IV    |      posse sapiens vacare.~    - Aegritudine quidem hesterna disputatione
26     Tusc,  IV    |        aegritudo; sublata igitur aegritudine sublatus est metus. Restant
27     Tusc,  VI    |       metuuntur, eadem adficiunt aegritudine instantia. ~[12] Laetitia
28     Tusc, XVI    |          etiam et deformius quam aegritudine quis adflictus debilitatus
29     Tusc, XVII   |      ferat. Quod qui faciet, non aegritudine solum vacabit, sed etiam
30     Tusc, XXVI   |       alios, si possumus, levare aegritudine. Obtrectare vero alteri
31     Tusc, XXVII  |         aegritudini concedendum; aegritudine autem sublata propriis rationibus,
32     Tusc, XXXVIII|      propositum, ut separatim de aegritudine et de ceteris perturbationibus
33     Tusc,  VI    | orbitates: qui rebus his fractus aegritudine eliditur, potest tandem
34     Tusc, XIV    |     deesse ei, quem fortitudo ab aegritudine et a metu vindicet, temperantia
35     Tusc,  XV    |        constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate, ulla,