De finibus
   Liber, Par.
 1        I,       |      earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut aut reiciendis
 2       II,       |      cur similem animi usum in sapiente esse nolitis. ~
 3      III,       |        amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
 4      III,       |      natura, alienumque esse a sapiente non modo iniuriam cui facere,
 5       IV,   9   |   neque virtus in ullo nisi in sapiente nec felicitas vere dici
 6        V,  32   |   deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Atque
 7        V,  39   |         32] Quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin,
 8        V,  51   |      nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. qualis est igitur


De officiis
   Liber, Caput
 9        I,  46   |        homine non perfecto nec sapiente ferventior plerumque est,
10      III, 252   |      vero vox et magno viro ac sapiente digna; quae declarat illum
11      III, 267   |        his iustitiae tamquam a sapiente petitur exemplum; nemo enim


De oratore
   Liber, Caput
12       II, LIV   |        aiunt Ennium, flammam a sapiente facilius ore in ardente


Orator
   Caput
13 159             |   primae litterae sunt quae in sapiente atque felice, producte dicitur,


Paradoxa Stoicorum
   Parad., Caput
14      III,  21   |        nec forti fortiorem nec sapiente sapientiorem posse fieri


Pro Fonteio
   Caput
15  23             |        est, quid mihi opus est sapiente iudice, quid aequo quaesitore,


Pro Sestio
   Caput
16   6             |        plerique meministis, et sapiente et sancto et severo; qui


Tusculanae
   Liber, Caput
17     Tusc, VIII  |     sapientis: aberit igitur a sapiente aegritudo. ~
18     Tusc,   X   |    etiam soleret. Abest ergo a sapiente aegritudo. ~[22] Haec sic
19     Tusc,   X   |      autem id agimus, ut id in sapiente nullum sit omnino. Nam ut
20     Tusc, XXXIII|   aberravit oratio. Tu enim de sapiente quaesieras, cui aut malum
21     Tusc, XXXIV |    aegritudine procul abesse a sapiente, quod inanis sit, quod frustra
22     Tusc,  VI   |       illi putant in solo esse sapiente; quam sic definiunt: voluntas
23     Tusc,  VI   |      intellegatur in solo esse sapiente; quae autem sine ratione
24     Tusc, XIII  |        illud sit, in solo esse sapiente. Est autem quaedam animi
25     Tusc, XVI   |        Quod idem cum Stoici de sapiente dicunt, nimis admirabiliter
26     Tusc, XXV   |        ut testificor saepe, de sapiente quaerimus. ~
27     Tusc, XXVII | quoniam suspicor te non tam de sapiente quam de te ipso quaerere -
28     Tusc, XXVII |    simulas enim quaerere te de sapiente, quaeris autem fortasse
29     Tusc, XXXIII|        contextas voluptates in sapiente fore semper, cum expectatio
30     Tusc, XXXVII|         adficere sapientem? de sapiente enim haec omnis oratio est,