Brutus
   Caput
 1 253            |           ad te ipsum, inquit in me intuens, de ratione Latine loquendi
 2 300            |           postea; sed tu, inquit me intuens, orationes nobis veteres
 3 331            |                      331] Sed in te intuens, Brute, doleo, cuius in


De finibus
   Liber, Par.
 4       II,      |         interdum insisteres, ut nos intuens quasi testificarere laudari
 5       IV,  13  |         natura inchoatum. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi
 6        V,  29  |        posteaquam est maior—solebam intuens Scipionem, Catonem, Laelium,


De oratore
   Liber, Caput
 7        I, XXXII|          quo quidque referat et quo intuens ab eo, quodcumque sibi proposuerit,
 8       II, LII  |      tulerit acerbas aut timeat, ut intuens alium crebro ad se ipsum


Cato Maior de senectute
   Caput
 9   3            |     adulescentia voluptates propter intuens magis fortasse laetatur,


Orator
   Caput
10   9            | pulchritudinis eximia quaedam, quam intuens in eaque defixus ad illius


Philippicae
   Oratio, Caput
11        I,  29  |            deos immortales!—te enim intuens, Dolabella, qui es mihi


Pro Caelio
   Caput
12  59            |         publicae reservabat, cum me intuens flentem significabat interruptis


Timaeus
   Caput
13 <LIV2          |        formas mens in speciem rerum intuens poterat cernere, totidem


Tusculanae
   Liber, Caput
14     Tusc, XXX  |            sic mentis acies se ipsa intuens non numquam hebescit, ob
15     Tusc,   0  |           decus aderit, tuque in ea intuens te continebis, cedet profecto
16     Tusc, XXV  |          moderatur. ~[71] Haec ille intuens atque suspiciens vel potius