Brutus
   Caput
 1 229           | intellegentia anteibant, iudicio discessit probatus. undeviginti annos
 2 273           |      nescio quomodo discessu meo discessit a sese ceciditque, posteaquam


Commentariolum petitionis
   Caput
 3      III      |          ex eo iudicio tam egens discessit quam quidam iudices eius


De divinatione
   Liber, Par.
 4        I, 73  |         non potuisset extrahere, discessit, ut ait Philistus, aegre
 5       II, 212 |       cum Pompeio: grave tempus! Discessit ab eo: luctuosa res! Caesarem
 6       II, 247 |          a mente atque a se ipse discessit? Qua perturbatione animi,


De officiis
   Liber, Caput
 7      III, 330 |           sed a fide iustitiaque discessit, qui optimum et gravissimum


De oratore
   Liber, Caput
 8       II, XXIV|        proferat: itaque cum ille discessit, tris personas unus sustineo


De re publica
   Liber
 9       VI      |     saeculis revertuntur.' ~Ille discessit; ego somno solutus sum." ~


Cato Maior de senectute
   Caput
10   3           |  respectans, in ea profecto loca discessit, quo mihi ipsi cernebat


Phaenomena Aratea
   Pars
11    Hydra      |     Dianae~~~~ ~~~~ ~~~~~~insula discessit, disjectaque saxa revellens~~~~ ~~~~ ~~~~~~


Pro Caelio
   Caput
12  10           |          si accessit aut si a me discessit umquam (quamquam multi boni


Pro Deiotaro
   Caput
13  13           |          proelio facto a Pompeio discessit; spem infinitam persequi


Pro Flacco
   Caput
14  14           |  reprensus, convictus fractusque discessit; ambulat cum lorica; metuit


Pro Plancio
   Caput
15   4           |          mensis a capite meo non discessit, abiecta quaestoria persona