Academica
Liber, Caput
1 I, 5 | toto, in partibus autem sensus integros et praestantiam
2 I, 8 | speciem possumus dicere). ~Sensus autem omnis hebetes et tardos
3 I, 11 | naturam, ex qua superiores sensus et mentem effici rebantur,
4 I, 11 | gigneret et mentem atque sensus. discrepabat etiam ab isdem,
5 I, 12 | posse dixerunt, angustos sensus imbecillos animos brevia
De consulatu suo
Caput
6 2 | terrasque petessit,~quae penitus sensus hominum vitasque retentant,~
De divinatione
Liber, Par.
7 I, 17 | terrasque petessit,~quae penitus sensus hominum vitasque retentat,~
8 II, 243 | insanus, et is, qui humanos sensus amiserit, divinos adsecutus
De finibus
Liber, Par.
9 I, | esset, quae quasi titillaret sensus, ut ita dicam, et ad eos
10 II, | esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate
11 II, | enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Graece *don®n,
12 II, | Aristippus, id est, qua sensus dulciter ac iucunde movetur,
13 II, | voluptatem, non membra, non sensus, non ingenii motum, non
14 II, | iudicatum—. quid iudicant sensus? dulce amarum, leve asperum,
15 II, | inquit Plato, 'est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam
16 II, | dissolutione, id est morte, sensus omnis extinguatur, et cum
17 II, | noctesque versari, cum omnes sensus dulcedine omni quasi perfusi
18 III, | utramque rem, ut integri sensus, ut bona valitudo.
19 IV, 14 | adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Ut si cultura
20 IV, 14 | vite quam se. similiter sensus, cum accessit ad naturam,
21 IV, 15 | et diviniora vidissent, sensus reliquerunt, sic isti, cum
22 IV, 19 | considerata minus probabantur. Sensus enim cuiusque et natura
23 V, 35 | omnium partium, valitudinem, sensus integros, doloris vacuitatem,
24 V, 40 | quid impediat quo minus suo sensus quisque munere fungatur
25 V, 42 | 40] At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum
26 V, 42 | accessuram ei curam, ut sensus quoque suos eorumque omnem
27 V, 42 | sed animalis. quid, si non sensus modo ei sit datus, verum
28 V, 47 | putaremus datum; aufert enim sensus actionemque tollit omnem.
29 V, 49 | propter se expetendum quam aut sensus aut corporis ea, quae diximus,
De inventione
Liber, Caput
30 I, 8 | honestatem?" "Verine sint sensus?" "Quae sit mundi forma?" "
De legibus
Liber, Caput
31 I, 26 | mentis ornauit sed <ei> et sensus tamquam satellites attribuit
32 I, 30 | conprehenduntur, et ea quae mouent sensus, itidem mouent omnium, quaeque
33 I, 47 | Quod est longe aliter. Nam sensus nostros non parens, non
De oratore
Liber, Caput
34 I, III | a consuetudine communis sensus abhorrere. ~
35 I, XIV | admoveri possit oratio ad sensus animorum atque motus vel
36 I, LI | peragrat per animos, ita sensus hominum mentisque pertractat,
37 II, XXXV | perspiciamus omnis, qui sensus animi plerumque indicant,
38 III, VII | genere delectent; et reliquos sensus voluptates oblectant dispares,
39 III, XXIV | iucunda, quam maxime in sensus eorum, qui audiunt, influat
40 III, XXV | admirabilis, ut polita, ut sensus, ut doloris habeat quantum
41 III, XXV | sit, cur ea, quae maxime sensus nostros impellunt voluptate
42 III, XXV | etiam gustatus, qui est sensus ex omnibus maxime voluptarius
43 III, XXV | dulcitudine praeter ceteros sensus commovetur, quam cito id,
44 III, XXV | ac fuco offenditur, quod sensus in nimia voluptate natura,
45 III, XL | quidem sumpta ratione est, ad sensus ipsos admovetur, maxime
46 III, XL | maxime oculorum, qui est sensus acerrimus.
47 III, LIX | acutae non acutorum hominum sensus praetervolant: accio quae
De partitione oratoria
Caput
48 20 | ante oculos, is enim maxime sensus attingitur: sed ceteri tamen,
49 62 | est finis, ut verine sint sensus: alterum actionis, quod
50 79 | motus animorum vulgique sensus accommodatior. Custos vero
De re publica
Liber
51 I | argumento Laeli tute ipse sensus tui.' 'cuius' inquit ille (
52 I | inquit ille (Laelius) 'sensus?' (Scipio) 'Si quando, si
53 VI | nec est ullus hebetior sensus in vobis, sicut, ubi Nilus
Cato Maior de senectute
Caput
54 3 | immortalitas consequatur. Iam sensus moriendi aliquis esse potest,
55 3 | seni; post mortem quidem sensus aut optandus aut nullus
In L. Calpurnium Pisonem
Caput
56 XXVIII | expiscatus est, sic suos sensus voluptarios omnis incitavit,
Laelius de amicitia
Caput
57 14 | animorum et corporum nec ullus sensus maneat, ut nihil boni est
58 27 | amantur ut facile earum sensus appareat. Quod in homine
59 27 | potest; deinde cum similis sensus exstitit amoris, si aliquem
Orator
Caput
60 97 | perfringit, modo inrepit in sensus; inserit novas opiniones,
61 | illis ratio invenit, in his sensus artem. Aut enim neglegenda
62 183 | cognoscere. Iudicat enim sensus; in quo est iniquum quod
Philippicae
Oratio, Caput
63 II, 86 | te, si ullam partem habes sensus, lacerat, haec cruentat
64 II, 115 | ut quidam morbo aliquo et sensus stupore suavitatem cibi
65 V, 50 | everteret. Omnis habeo cognitos sensus adulescentis. Nihil est
66 IX, 13 | illi videtur, si qui est sensus in morte, aenea statua futura,
67 X, 4 | confecit. Qui est iste tuus sensus, quae cogitatio, Brutos
Post reditum in senatu
Caput
68 35 | 35] Cuius mei sensus certissimus testis est hic
Pro Ligario
Pars, Caput
69 III | ille mucro petebat? Qui sensus erat armorum tuorum? Quae
Pro Marcello
Caput
70 1 | sum testis. Nostri enim sensus ut in pace semper, sic tum
Pro Milone
Caput
71 1 | sum demens tamque vestri sensus ignarus atque expers, ut
Pro Plancio
Caput
72 1 | apertius. communis ille sensus in aliis fortasse latuit;
Pro Sestio
Caput
73 22b | dabat quibus reconditos eius sensus tenere possemus.~
74 119b | incorruptum et si intimos sensus civitatis expressero.~
75 131a | quod certe, si est aliqui sensus in morte praeclarorum virorum,
Pro Sulla
Caput
76 64 | propulisset, implorarem sensus vestros, unius cuiusque
Timaeus
Caput
77 <LIV2 | eandem partem adtingit qua sensus cieri potest, et orbis illius
Tusculanae
Liber, Caput
78 Tusc, XI | potest; pariter enim cum vita sensus amittitur; non sentientis
79 Tusc, XX | videmus; neque est enim ullus sensus in corpore, sed, ut non
80 Tusc, XXXIV| dolor aut omnino post mortem sensus in corpore est? nemo id
81 Tusc, XXXIV| ne in animo quidem igitur sensus remanet; ipse enim nusquam
82 Tusc, XXXVI| ne minima quidem suspicio sensus relinquatur —hoc igitur
83 Tusc, XXXVI| enim sentientis est; nec sensus in mortuo: ne carere quidem
84 Tusc, XLI | alterum de duobus, ut aut sensus omnino omnes mors auferat
85 Tusc, XLI | migretur. quam ob rem, sive sensus extinguitur morsque ei somno
86 Tusc, XLV | videamur. quamquam enim sensus abierit, tamen suis et propriis
87 Tusc, 0 | minutis conclusiunculis nec ad sensus permanantibus effici volunt
88 Tusc, VI | sim; si' inquit 'fuero, sensus adsit, sive secetur quid
89 Tusc, XX | se quicquam bonum, nisi sensus quasi titillarentur voluptate;
90 Tusc, XIII | etiam in bestiis, quod is sensus a natura est datus, vis
|